Read Time:7 Minute, 41 Second
De tweede dag van de themaweek staat in het teken van vriendschap. KLASseposts eigen Chiara schreef een mooi artikel over haar ervaringen en haar kijk op vriendschap.
Ik hou enorm van mijn vrienden. Ik zat veel te lang na te denken over wat ik als eerste zin neer zou zetten voor dit artikel, maar dit is zo ongeveer waar dit hele artikel op neerkomt. Nou, nu hoef je het niet meer te lezen! Nee, grapje hoor, ik heb wel meer te zeggen. Mijn vrienden zijn ontzettend belangrijk voor mij, ik weet niet wat ik zonder hen zou doen. Maar dat was voor mij lang niet altijd zo. Ik begon vrij laat vrienden te maken en ik had voor lange tijd daar ook geen interesse in. Misschien lijk ik daarom een minder geschikte kandidaat om een artikel over vriendschap te schrijven, maar ik denk dat ik daarom juist een unieke kijk heb op vriendschap. Het was voor mij een lang proces om vriendschap te leren waarderen, maar daarom kan ik juist zo vol liefde en met blijdschap naar mijn vrienden kijken. Ik neem vriendschap niet voor lief en ik ben eeuwig dankbaar voor alle vrienden die mij een deel van mijn leven hebben gegeven waarvan ik niet eens wist dat ik het nodig had.
Maar als we dit verhaal willen begrijpen zullen we kort terug moeten gaan naar de tijd voordat ik vrienden had. In de kleuterklas had ik amper interesse in de kinderen om me heen en wilde ik het liefst alleen zijn. Ik lag vaak de hele dag op de bank om de anderen te vermijden. Ik heb laatst een van de rapporten gevonden die in de kleuterklas over mij waren geschreven en aan mijn ouders werden gegeven. Er stond daarin dat ik beter nog een jaartje achter kon blijven, omdat ik nog steeds niet had geleerd om met andere kinderen te spelen. Mijn ouders zagen gelukkig in dat ik daar doodongelukkig was en allerliefst naar groep drie wilde om te leren rekenen en schrijven. Ze hebben de juffen uiteindelijk weten te overtuigen dat ik daar klaar voor was.
Op de basisschool veranderde er weinig. Ik had en wilde niks met de andere kinderen, en las liever een boek of liep rond in de tuinen en verzamelde stenen en beestjes in de pauzes. Daar was ik wel blij mee. Helaas namen mijn juffen en meesters mijn non-interesse in andere kinderen aan voor eenzaamheid en intense verlegenheid. Mijn juf in groep 4 nam mij mijn leesboek af in de pauzes, en sleurde mij mee naar een deel van het schoolplein waar een groep kinderen uit mijn klas een spel met een bal zaten te spelen. De regels weet ik niet meer, maar ik weet nog wel hoe mijn juf me aan iedereen voorstelde, alsof ik de kinderen in mijn klas niet kende. “Dit is Chiara, zij voelt zich buitengesloten. (Dit had ik nooit gezegd, of gevoeld.) Willen jullie alsjeblieft lief voor haar willen zijn? Zij gaat met jullie spelen.” Ik herinner me nog hoe iedereen me stil aankeek. “Het is heus niet zo eng. Probeer het gewoon.”, kreeg ik te horen toen ik zei dat ik liever niet meespeelde en weg probeerde te lopen.
Langzamerhand begon ik “vrienden” te maken. Ik mocht de kinderen met wie ik speelde niet, en zij mij ook niet echt, dat was mij ook wel duidelijk. Toch bleef ik met hen omgaan, al was het maar om de schijn op te houden dat ik een “normaal” kind was dat gewoon met anderen kon spelen. Vriendschap was voor mij een prestatie, een toneel dat ik uitvoerde voor de volwassenen. Maar de kinderen met wie ik speelde deden dat ook niet geheel vrijwillig. “Kijk, Chiara is zo zielig en alleen, wil je niet met haar spelen?” hoorde ik weleens een juf, meester of ouder zeggen. Ik wist dat ik in het beste geval als zielig eenzaam meisje werd gezien en in het ergste geval als een irritant kind met wie je moest spelen van je ouders. Alsnog was het beter dan herhaaldelijk tegen mijn wil in worden gedwongen om met kinderen te spelen. Ten minste werd ik nu wel met rust gelaten in de pauzes als ik dat nodig had. Ik fantaseerde dat als ik groot was, ik naar de andere kant van de wereld zou reizen en wetenschapper zou worden. Ik zou dan alleen kunnen zijn en nooit meer vrienden moeten hebben.
De eerste vriendschap die volgens mij “echt telt”, was die die ik maakte aan het eind van de basisschool. Ik ontmoette haar op een activiteit in de zomer en al vrijwel meteen waren wij vrienden geworden. Ik weet de details van onze ontmoeting niet, alleen dat zij enthousiast begon te praten tegen mij en dat we binnen een paar uur al hadden besloten dat wij nu beste vrienden waren. Binnen een paar dagen hadden we onze ouders overgehaald om haar bij mij te laten logeren (de allereerste keer dat ik had gelogeerd met iemand). Van mijn moeder moesten we super vroeg naar bed, maar wij konden allebei niet slapen. We bleven nog uren met elkaar fluisteren en toen we na nog langere tijd moe werden en alsnog niet konden slapen, kroop zij bij mij in bed. Daarna sliepen we lang en goed. We hebben sindsdien altijd naast elkaar in bed geslapen bij het logeren. Zij was de eerste persoon die mij liet zien dat vriendschappen leuk konden zijn.
Niet lang daarna, in het begin van de brugklas, ontmoette ik de tweede persoon met wie ik een “echte” vriendschap kreeg. Die was Brits, en was voor een half-jaar verhuisd naar Nederland. Toen ik hoorde dat die geen Nederlands sprak, wees ik mezelf aan als hen vertaler. Mijn docenten vonden dit irritant, omdat ik het vrijwel alleen gebruikte als excuus om tijdens de les met hen te kletsen. We werden in het halfjaar dat die in Nederland woonde zeer goede vrienden. Toen die vertrok wilde ik het contact behouden. Dit bleek moeilijk aangezien ik een hele oude Nokia had en niet eens een email. Ook had ik amper ervaring met vriendschappen, laat staan langeafstandsvriendschappen. Maar, tegen alle verwachtingen in (zelfs die van onszelf) zijn wij nog steeds na 10 jaar vrienden. We hebben elkaar maar een enkele keer in persoon gezien sinds die is terugverhuisd naar Engeland (pas twee maanden geleden). Maar deze persoon is de oorspronkelijke reden dat ik een email en whatsapp heb en degene die mij heeft overtuigd dat het oké is om vreemd te zijn.
Wat ik het fijnst vind aan mijn vrienden is dat we emotionele dingen met elkaar kunnen delen. Het heeft mij lang geduurd om daar comfortabel mee te zijn, maar de tijd die het heeft gekost is het waard geweest. Ik weet nog de eerste keer dat ik een van mijn vrienden troostte. Zij had een conflict gehad met een van haar vrienden en toen ik bij haar kamer aanklopte was ze aan het huilen. Ik wist niet wat ik moest doen. Het voelde vreemd intiem, alsof ik ergens was binnengelopen waar ik niet hoorde. Ik wilde haar helpen, maar ik kon me tegelijkertijd niet voorstellen dat ze mij hierbij wilde hebben. Dat wilde ze wel. Terwijl zij huilend tegen mij praatte, gaf ik haar een knuffel. Soms is het niet nodig om antwoorden te hebben, vaak is het genoeg om er te zijn. Zij was er later ook voor mij, toen ik tijdens een wandeling in de stad haar dingen durfde te vertellen die ik nooit eerder had gezegd.
In de afgelopen paar maanden heb ik weer het gevoel dat ik gegroeid ben in mijn vriendschappen. Waarschijnlijk zal ik nog eeuwig het gevoel hebben dat ik nieuwe dingen leer van mijn vrienden, dat is immers geen eindig proces. Maar een paar maanden geleden heb ik iemand ontmoet, die het zeker verdient om ook een deel in dit artikel te krijgen. Ook al heb ik haar maar een paar maanden geleden ontmoet, heeft zij al een grote impact gehad op mijn leven. Of, om het in haar woorden te zeggen: “We kennen elkaar pas fatsoenlijk anderhalve maand, en we hebben al mijn hond naar het ziekenhuis moeten brengen, ik ben meerdere keren bijna op jouw schoot in slaap gevallen en nu zijn we besties. Wat een avontuur.” Ik heb met haar geleerd om comfortabel te worden met volledig mezelf zijn. En het mooie daaraan is dat ik dat mee kan nemen in mijn andere vriendschappen, waardoor al mijn vriendschappen hierdoor beter worden.
Als ik terugkijk op mijn reis door vriendschap, besef ik hoeveel ik heb geleerd en gegroeid dankzij de mensen die mijn pad hebben gekruist. Dus, aan al mijn vrienden, of jullie nu al lange tijd deel uitmaken van mijn leven of recentelijk zijn verschenen, wil ik zeggen: bedankt. Bedankt voor jullie steun, jullie liefde en alle vreemde en geweldige ervaringen die ik met jullie heb gehad. Jullie betekenen meer voor me dan jullie je kunnen voorstellen en ik ben ontzettend dankbaar dat ik jullie in mijn leven heb. Ik heb misschien nog veel te leren over vriendschap, maar dat zal waarschijnlijk altijd zo zijn en ik ben blij dat ik het samen met jullie uit kan pluizen.
Happy
100 %
Sad
0 %
Excited
0 %
Sleepy
0 %
Angry
0 %
Surprise
0 %
5
0
Average Rating