Zusterliefde in het geel

Read Time:2 Minute, 59 Second

Gastschrijver en oud KLASsepost-lid Vera Appelo schreef een ontroerend artikel over zussenliefde, vaak een van de langste relaties in je leven. Lees haar mooie verhaal hieronder!

De eerste liefde die ik kende, liep in gele panty door mijn wijk. Of eigenlijk, in gele panty’s, want ze kwamen altijd met z’n twee.

Ze waren beroemd in Groningen: de tweeling, al grijs toen ik nog ongeboren was. Ik hoor vaak dat de langste relatie in je leven degene is die je met broers en zussen hebt, en in hun geval was het ook de meest intieme. Getweeën liepen ze door de stad, altijd in identieke outfits. Zowel hun wandelgang als hun levens precies synchroon, hun ruggen door de ouderdom met dezelfde helling gekromd. Ze keken hierdoor altijd naar de grond. Niemand om mij heen had ooit hun gezichten gezien.

In retrospect kan ik me voorstellen dat een oude tweeling die gezichtsloos door de straten sluipt voor een jong kind genoeg reden geeft tot slapeloze nachten. Zeker voor een bang kind zoals ik. Maar van angst was nooit sprake. Want het waren altijd gele panty’s. Gele panty’s met oranje jurkjes, geruite rokken met rode truien. Rode truien en blauwe regenjasjes. Als ze boodschappen deden trokken ze gezamenlijk één koffertje achter zich aan, hun handen aan hetzelfde handvat.

In de buurt bedachten we hele levens voor de zusjes. Dan verzonnen we vriendjes die het na een paar maanden altijd moesten afleggen tegen hun zusterlijke liefde. Dan smoesden we over telepathische krachten, die ervoor zorgden dat ze nooit een woord hoefden te wisselen om elkaar te begrijpen. In mijn gedachten dansten ze samen door de woonkamer, hupsend op hun groene hakjes. Dan hadden ze parkieten en salamanders, dan pruttelde er een stoofpotje op het vuur. Misschien zelfs een toverdrank. Hoe ouder ik werd, hoe minder heksenketels en paranormale gaven er aan deze fantasieën te pas kwamen. Maar excentriek, dat bleven ze.

Inmiddels ken ik hun namen, en zou ik ze kunnen opzoeken. Ik zou kunnen lezen over het leven wat ze hadden. Maar ik doe het niet. Misschien ben ik bang voor een waarheid van vervallen flats, onbetaalde rekeningen of ongeneeslijke ziekten. Liever laat ik ze in mijn hoofd doorleven als de dansende dierenliefhebbers die ze misschien nooit waren.

Op een dag, ik was 12, vertelde mijn moeder dat één van de tweeling was overleden.

In mijn omgeving klonk al gauw het verhaal dat de tweede zus snel na de eerste was gegaan. Van het verdriet, natuurlijk. Ook ik ging mee in dit narratief. Waar ik de twee zussen eerst regelmatig zag, heb ik na het overlijden van de eerste dan ook nooit meer een glimp van de ander opgevangen. Het sprookjesachtig samenzijn van de zussen had het einde gekregen wat het verdiende.

Maar een paar maanden geleden kwam ik erachter dat de tweede helft van de tweeling pas in 2022 is overleden. Het ontroert me. Misschien komt het door het feit dat ze is gestorven, maar meer denk ik dat het komt doordat ik haar al jaren dood achtte. Omdat ik haar écht nooit meer meende te hebben gezien na het overlijden van haar zus. Zonder haar wederhelft aan haar zij, verwerd de zus van een beroemdheid tot een onopvallende oude vrouw. Voor mij was het ‘samen-zijn’ van de zussen kennelijk het enige ‘zijn’ wat ik de vrouwen toekende. In mijn hoofd bestonden ze alleen bij gratie van elkaar.

Inmiddels draag ik zelf gele panty’s. En misschien, misschien dans ik binnenkort ook een keer op groene hakjes door mijn kamer. Ik hoop het.

About Post Author

Vera Appelo

Zoals het een echt KLASsepost-lid betaamd, houdt Vera van schrijven en van het lezen van de schrijfsels van anderen: haar boekenkast staat vol met prachtige boeken, waarvan op de één of andere manier toch altijd de helft ongelezen blijft. Ze schrijft het liefst over de maatschappij en alles wat daarin fout, of misschien soms juist ook heel goed gaat. Verder heeft ze een achtergrond in de kunsten, waarvan misschien soms ook wel eens een flard op deze site zal belanden.

veraappelo@gmail.com