Read Time:2 Minute, 51 Second
Tijdens een druk bestuursjaar kan het soms best moeilijk zijn om eventjes te stoppen en je focus op iets anders te leggen. Mijn prioriteiten zijn het afgelopen jaar flink verschoven. Zo leek het verwerken van de notulen ineens een stuk belangrijker dan het leren voor mijn tentamen van de dag erna. Een paar weken vrij nemen leek geen optie dit jaar, want oh nee, wat zou er met Atlas gebeuren als de secretaris een paar weken minder goed bereikbaar was? Achteraf gezien ging het er meer om dat ik de rest van mijn lieve bestuur niet meer werk wilde leveren en de vraag: waarom zou ik wel vakantie mogen nemen midden in het jaar terwijl het voor iedereen zo druk is? Maar het werd tijd om mijn familie op te zoeken, die ik inmiddels al 2,5 jaar niet had gezien. En terwijl het voor mij als halsoverkop voelde, zat ik na de zoveelste bevestiging dat het echt oké was, ineens in het vliegtuig naar Japan.
Die eerste paar dagen zijn altijd eventjes wennen voor mij. In Nederland staan mijn oren altijd op scherp als ik ineens iemand Japans hoor praten en ga ik ervan uit dat ik in het openbaar over iedereen kan roddelen met mijn moeder in onze geheime taal. Bij aankomst raakt mijn hoofd altijd in de war omdat ik de taal ineens overal hoor. Mijn gedrag heeft ook altijd een dagje acclimatisering nodig. Je bent altijd netjes, houdt rekening met de rest, buigt je hoofd naar bijna iedereen die je ziet en houdt je op een afstand van elkaar. Verder kijken mensen mij vreemd aan als er accentloos Japans uit mij vloeit aangezien ik er volgens hun westers uitzie. ‘Nihongo jouzu desune’, zeggen ze dan tegen me. Dat betekent: wat is je Japans goed. Alsof dat niet de taal is die mijn moeder al tegen me heeft gesproken sinds mijn geboorte en alsof ik niet 6 jaar op een Japanse zaterdagschool heb gezeten.
Toch voelt rust hier anders aan. In het huis van mijn oma en tante, omringd door een overgroeide tuin en muren vol kunst. Aan zee, in de kleinere kuststeden, waar de tijd langzamer lijkt te gaan en rondlopen al genoeg is. Zelfs in een wereldstad als Tokyo, die nooit slaapt en altijd bruist, kan het verrassend rustig zijn. In de groene oases die je ineens verrassen, of bij de Boeddhistische tempels en Shintoshrines die in contrast staan met de hypermoderne gebouwen. Hier lijken oude religieuze en culturele gebruiken nooit weg te gaan. In de kleine zijstraatjes waar je plotseling aan de drukte ontsnapt. Bij oude vrouwtjes die graag een praatje maken met vreemden. In de stilte van alleen uit eten gaan, iets wat hier de normaalste zaak van de wereld is. Met restaurants die er speciaal op ingericht zijn—en die dan ook nog eens absurd lekker én betaalbaarder zijn dan thuis. En bij mijn vrienden, die terug naar Japan zijn verhuisd, en met wie ik een bijzonder soort begrip deel.
Ook al was ik de weken voor mijn vertrek met mijn hoofd al in Japan, en waren de weken na mijn terugkomst een beetje taai, ben ik ongelofelijk dankbaar voor de tijd die ik had. Gelukkig vergaat de wereld niet als ik mijn werk even op een lager pitje zet en moet je soms je prioriteiten bijstellen. Of misschien hebben wij gewoon een fantastische vice-secretaris bij Atlas.
Auteur: Ina Nijsten
0
0
Average Rating