Onvoorwaardelijke

Read Time:2 Minute, 42 Second

Op de laatste dag van de themaweek schreef gastschrijver Mirthe Nieuwenhuis een mooi artikel over liefde voor familie.

Begin dit jaar kreeg ik, ergens in januari, goed nieuws. Nieuws dat er voor zorgde dat ik een paar weken, voor een deel, op een roze wolk leefde als ik eraan dacht. En ondanks wat er allemaal gebeurd was het afgelopen jaar, kreeg ik elke keer een soort van automatische glimlach op mijn gezicht, denkend aan het nieuws. Ik word namelijk tante. En op de één of andere manier voelde ik me zo ontzettend klaar om tante te worden. Afgelopen jaar heb ik, voor mijn gevoel, gevoeld wat het voor mij betekent om onvoorwaardelijk van iemand te houden. En dit voelde zo aansluitend: Om, hopelijk, onvoorwaardelijk van iemand te kunnen en mogen houden. En ondanks dat die eerste roes een beetje weg is getrokken, voel ik nog steeds een ontzettend verbonden gevoel met de baby, en wat betreft mijn zus is het alsof er een soort oer-gevoel van een bloedband in me werd wakker gemaakt .

Maar waarom heb ik (zo’n) zin in Tante worden? Een kleine gedachten(sprong), waar het me aan deed denken en wat ik graag wilde toevoegen. Toen ik klein was, had ik eens een boek gelezen (de Bende van de Korenwolff) en daarna wilde ik niets liever dan (ooit) oma worden, hoe gek dat ook klinkt. (Ik weet en wist toen ook dat ik dan eerst nog minimaal zelf een kind moet krijgen, voordat dat kon). Ik had zelf geen oma, en het klonk zo ontzettend leuk, in het boek, om oma te zijn of een oma te hebben, dat dat iets wat ik ook graag wilde doen: Stroopwafels (of koeken) geven aan de (klein)kinderen die op bezoek kwamen, ze ontvangen met warmte en ze welkom laten voelen. Ik bedacht al helemaal in mijn hoofd hoe leuk zoiets zou zijn (waarschijnlijk ook uit een bepaald gevoel van gemis). Toen ik hoorde dat mijn zus zwanger was, realiseerde ik me een aantal dagen, of uur, later opeens dat de rol van tante eigenlijk best wel op de rol van oma lijkt. En dan hoef ik niet eens zelf (eerst) een kind te krijgen!

En natuurlijk heb ik allemaal ideeën, over hoe de baby eruit zou zien (of welk geslacht: Ik moet mezelf er steeds aan herinneren mijn vermoedens niet op te schrijven), of over hoe ik de beste zus en tante kan zijn in deze situatie, en over hoe ik, in de toekomst, deze rol kan vervullen. Ik heb natuurlijk ook even dingen als ‘ik word tante’ gegoogled, maar vond toen jammer genoeg niet verbazingwekkend veel artikelen. Misschien moet ik ook even wat andere termen googlen. Maar toch!

Het duurt allemaal nog een tijdje. En het enige wat ik zou kunnen doen is wachten, mijn zus proberen te ondersteunen zover ik kan, en mijn werk voor de zomer (proberen te) verzetten. Opvallend, om te merken hoe sterk zo’n bloedband kan zijn!

En, om in het thema te blijven, bedenken dat dit ook een groot onderdeel van liefde is: Familie. Want een tante ben je niet voor even, maar, beetje cliché, hopelijk voor het leven.