Veilig verdwalen in een vreemd land

Read Time:2 Minute, 12 Second

Vastberaden loopt hij voor ons uit, een klein oud mannetje met een kaart in zijn handen. Alsof hij onze persoonlijke gids is en toeristen naar het hotel brengen de normaalste zaak van de wereld is. We kunnen niet veel meer doen dan er met onze rollende koffertjes achteraan trappelen. Hij zet ons bijna voor het hotel af en we bedanken hem hartelijk, maar hij geeft alleen een klein knikje en gaat er weer van door. Niet uit haast, of uit ongeduld, maar uit gewoonte.

Japan is een land dat me op veel vlakken verrast heeft, maar het opvallendst vond ik niet het landschap, of de gebouwen, maar juist de mensen, die de steden vulden met hun zachtaardige aanwezigheid. Het enige wat we hoefden te doen is als een stelletje verdwaalde toeristen verward rondkijken, en meteen kwamen mensen ons te hulp te schieten. Eerst vonden we het apart en dachten we dat ze iets van ons wilden. Mensen in Nederland helpen elkaar vaak genoeg, maar meestal wel pas als dit gevraagd wordt. Hier kwamen mensen meteen naar je toegelopen met de vraag of ze je konden helpen.

Misschien daarom dat Japan bekend staat als een van de veiligste landen ter wereld. Onze gids vertelde dat kinderen op jonge leeftijd al zelfstandig naar school gaan. Dat kleuters van een jaar of vier in hun eentje de metro in stappen om naar school te gaan, wetend dat ze altijd kunnen terugvallen op de mensen om hen heen. Mensen staan in rijtjes voor de metro of voor de trein te wachten en proppen zich niet als een kudde door de deur, maar gaan netjes na elkaar.

Maar die aardigheid en behulpzaamheid maakte ons soms een beetje ongemakkelijk. Wanneer mensen niet konden helpen, begonnen ze zich uitgebreid te verontschuldigen. Terwijl we alleen vroegen of ze bijvoorbeeld een bepaald product in de supermarkt hadden. Dat voelde dan weer een beetje raar en weerhield me van het vragen om hulp. Zo was vegetarisch eten een hele uitdaging. We zijn meerdere keren ‘uitgelachen’, omdat we het woord vegetarisch gebruikten. Op sommige plekken wisten ze niet eens wat het betekende, en op andere plekken riepen ze hun collega’s erbij om vervolgens heel vaak sorry te zeggen en er onwennig bij te lachen, omdat ze niet konden helpen.

Al met al ben ik nog nooit in een land geweest waarin ik me s ’avonds over straat lopend zo veilig heb gevoeld. De lichtjes van de grote steden gaven de nacht een geruststellende sfeer en de mensen gaven me het gevoel dat we waar ook heen gingen, altijd de weg terug wel zouden vinden.

About Post Author

Mirte Dophemont

Mijn interesses liggen soms ver uit elkaar, maar mijn artikelen zullen vaak creatief zijn of over maatschappelijke thema's gaan. Naast schrijven hou ik ook veel boeken lezen, dus je zult regelmatig ook boekentips van mij tegenkomen.

m.a.e.dophemont@students.uu.nl