Bestuursblog #62

Read Time:8 Minute, 36 Second

Pennie in New York

Terwijl het overgrote deel van Atlas zich aan het voorbereiden is op de Kick-Off Week stap ik voor het eerst in mijn leven op een intercontinentale vlucht. Ik ga naar de bruiloft van mijn Ierse neef en zijn Amerikaanse vriendin in Hopewell Junction, upstate New York. In het vliegtuig neem ik plaats naast een oudere dame die toevallig uit dezelfde buurt komt en vervolgens het eerste uur van de vlucht besteedt aan het mij grondig laten zien van de omgeving op de wereldkaart die zich op het schermpje voor ons bevindt. Ergens in dit proces krijgen wij een melding van de bemanning dat het World-View systeem overbelast is en daarom alle entertainment apparaten gereset moesten worden, wat ruim een kwartier zou duren. Ik vrees dat dit helaas door toedoen van mij en de oudere dame naast mij was, nog mijn welgemeende excuses aan iedereens wiens filmervaring wij hebben onderbroken. In voorbereiding op mijn tijd in New York zet ik vervolgens “When Harry met Sally” op, een klassiekertje. Daaropvolgend zet ik, in het thema van de vakantie, “Wedding Crashers” met Owen Wilson en Vince Vaughn op. Als toetje gooi ik nog “Forgetting Sarah Marshall” met die gast van de Muppet Film en Mila Kunis aan. Met dit en aanvulling van wat maaltijden weet ik de 7 uur durende vlucht te vullen. Het land inkomen gaat vervolgens vrij soepel en snel. Enige minpuntje: mijn vingerafdrukken zijn nu wel internationaal bekend, wat mijn potentiële misdaadcarrière ietwat vermoeilijkt. In de trein en subway richting ons hotel word ik overrompeld door een soort onwerkelijk gevoel. Dit wordt nog eens versterkt wanneer ik
op de kruising van West 53rd Street en 7th Avenue voor het eerst uit de subway omhoog gelopen kom en tegen gigantische gebouwen aan staar. Daarnaast is het ook snikheet.

Klein Quizvraagje: Ligt New York op een hoger of lagere hoogtelijn dan Utrecht?

Ons hotel, de Hilton Garden Inn, ligt op West 54th Street tussen 7th en 8th Avenue in. Eenmaal aangekomen voeren we even niets uit. ’s Avonds gaan we uit eten met het al gearriveerde deel van de familie. Ook zie ik familieleden die al een tijdje in Amerika wonen, zoals mijn neef Sean, die ik al 8 jaar niet meer had gezien. De avond eindigt uiteindelijk in de kroeg waar hij werkt en ik gelukkig met mijn jonge twintig jaartjes mezelf kan bezatten.

We worden de volgende dag gelukkig enigszins op tijd wakker en gaan richting een tent om met een deel van de familie te ontbijten. Hartstikke lekker, maar ook verdomd duur, weet niet of dit binnen de begroting paste. Na het ophalen van onze gehuurde fietsen begint er een soort efficiënt traject waarin we proberen zoveel mogelijk toeristische hotspots in een zo kort mogelijke tijd te zien. Eerste halte, Central Park, een verbazingwekkend rustgevende plek te midden van zo’n drukke wereldstad. Onderweg gaan we ook nog even langs Strawberry Fields (John Lennon memorial) en het Ghostbusters gebouw. Vervolgens gaan we richting het zuiden van Manhattan waar we een bezoekje brengen aan Times Square (eigenlijk best kut), the Empire State Building en het 9/11 memorial. Hierna keren we huiswaarts via het wat rustigere fietspad aan de Hudson rivier. ’s Avonds gaan we naar het dakterras van mijn nicht bovenop een appartementencomplex waar een appartement maar een kleine 16,000 dollar per maand kost. De Amerikanen weten in ieder geval hoe ze veel rotzooi op een pizza moeten gooien, ik krijg nauwelijks een hele naar binnen. De avond eindigt, zoals altijd met de Ieren, weer eens in de kroeg.

Het is inmiddels vrijdag en zaterdagmiddag moeten wij op locatie van de bruiloft zijn, zo’n 130km ten Noorden van de stad. Het plan is om ergens in de namiddag te gaan fietsen, verder dan dat is er niets uitgedacht. Na een uitgebreid ontbijt en een paar afleveringen Seinfeld bij mijn nicht thuis vertrekken we zo rond 4 ’s middags. Nadat we de drukte van de stad achter ons hebben gelaten bevinden we ons op een fietspad wat het spoor volgt van een oude treinverbinding langs de Hudson. De kilometers tikken weg tot een uurtje of acht/negen, wanneer onze schamele etensvoorraad van een banaan en een halve muffin er al een tijdje doorheen zit en we toch eens honger beginnen krijgen. We halen broodjes ei en Fanta bij een tankstation. Verrassend genoeg smaakt Amerikaanse Fanta compleet anders dan Europese Fanta. Ook het broodje is niet echt om over naar huis te schrijven. Het is inmiddels donker en zo wordt onze fietstocht zonder lichten door een door bomen omgeven pad toch vrij moeizaam. Rond twaalven houden we onze tweede stop bij een volgend tankstation waar we werkelijk de allersmerigste koffie die ik ooit heb geproefd drinken. Of nou ja, na één slok weggooien. Ik hield mijne nog even in de beker om mijn handen warm te houden. Daar lopen we tegen ons voornaamste probleem aan, het is ietwat kouder dan verwacht. Schijnbaar zijn de temperatuurverschillen tussen overdag en ’s nachts aan de andere kant van de Atlantische Oceaan iets groter. Gelukkig had ik mijn allerdunste trui mee.

Rond een uur of twee wagen we een poging om op wat houten bankjes naast een prachtig meer een paar uurtjes de ogen dicht te doen. Helaas blijkt dit door de kou nagenoeg onmogelijk en moeten we noodgedwongen de laatste 20km gaan afleggen in de hoop onderweg iets van warmte te vinden. Zo tegen vieren komen we dan aan in Hopewell Junction waar we een tijdje wat verdwaald rondfietsen totdat we een klein kamertje met ATM’s spotten bij de vooringang van een bank. Wonder boven wonder blijkt het binnen gewoon hartstikke warm te zijn en sluiten we tevreden de oogjes voor een paar uren. ’s Ochtends kijken de mensen die binnenkomen om geld te pinnen ons enerzijds bezorgd, anderzijds geïnteresseerd, aan. Zo rond achten besluiten we eens uitgebreid te gaan ontbijten en neem ik alle tijd om wat lekkere bagels weg te werken. De rest van de ochtend besteden we in Redwing Park, waar ik een verfrissend duikje neem.

Richting een uurtje of twee vertrekken we richting Camp Kinder Ring, een joods zomerkamp voor kinderen. De locatie is werkelijk sprookjesachtig, gelegen aan een prachtig meer. De eerste avond worden er s’mores gemaakt om het kampvuur heen terwijl het Ierse gedeelte van de bruiloft eens flink profiteert van de open bar. Deze bleek uiteindelijk helemaal niet zo open te zijn toen er na een uurtje of twee werd verkondigd dat alle drank er al doorheen was. Daarnaast bakken de Amerikanen ook helemaal niets van bier brouwen. Na wat ruzie met de security gaat iedereen uiteindelijk op een respectabel tijdstip naar bed toe.

De volgende ochtend haast ik me brak naar het ontbijt, waarna er de mogelijkheid is om een duikje te nemen in het zwembad. Gezien het Amerika is, zijn er uiteraard drie badmeesters nodig om te zorgen dat niemand verdrinkt in een zwembad van 1.40m diep. Ook was het meer niet toegankelijk omdat er gevreesd werd dat de Europeanen nog eens de ernstige fout van het betreden van andermans Private Property zouden kunnen maken. No Trespassing!!! Tegen vijf begint dan de ceremonie in de nogal warme zon. Deze bevat zowel elementen uit een Ierse als wel een Joodse bruiloft wat zorgt voor een uiterst mooie en boeiende ceremonie. Na het breken van het glas staat iedereen na zo’n 45 minuten doorweekt op. Vervolgens keren we terug naar mijn favoriete activiteit: het avondeten. Bij binnenkomst van de bruid en bruidegom begint het Joodse gedeelte van de bruiloft met het dansen van de traditionele Hora. Na enigszins twijfelachtig toekijken besluiten de Ieren het er ook op de wagen en al snel ontstaat een van de meest prachtige taferelen die ik ooit heb gezien (je moet die dans maar eens googelen). Later op de avond zouden de Ieren op hun part nog de Siege of Ennis opvoeren, een Ierse traditionele dans. De rest van de avond wordt gevuld met mooie speeches, uitbundig danswerk en een degelijke hoeveelheid drank. In de loop van de avond kom ik er ook achter dat alle vrienden van mijn neef uit zijn studententijd in Utrecht ook naar de bruiloft zijn gekomen, waarvan verassend veel ook nog in Utrecht zijn gebleven. Zo kon ik uiterst belangrijke thema’s zoals wat de internationals nou echt van de Poema vinden aansnijden, wat zorgde voor uiterst boeiende gesprekken.

Wanneer ik om 3 begin aan het derde en beslissende potje poolen tegen mijn vader is het feest opeens erg snel afgelopen wanneer de security guard besluit dat het gebouw nu dicht moet. Er ontstaat een licht conflict waarna de overgebleven 40 man zich richting de bankjes bij het meer begeven, niet bijzonder goed voor de geluidsoverlast, lijkt me. Uiteindelijk vertrekt de laatste ploeg zo rond zessen weer terug naar de kamers.

De volgende dag voer ik eigenlijk echt geen moer uit, nadat ik brak in de brandende zon 15km naar een Airbnb ben gefietst waar wij met het overgrote deel van de familie verblijven. Op dinsdag pakken wij de trein weer terug naar de stad New York waar wij ons weer in hetzelfde hotelletje nestelen. De laatste twee dagen zijn wat rustiger dan de eerste en voelen iets minder als een wedstrijd om zo snel mogelijk alle toeristische parels te ontleden. Er wordt uitgebreid ontbeten en we brengen een bezoekje aan het restaurant waar die in Seinfeld op gebaseerd is. Ook brengen we een bezoekje aan Columbia University, gelegen te midden van een van de armere delen van New York, waar het academisch jaar net weer van start is gegaan. De laatste avond brengen we door in de kroeg van mijn neef Sean, waarna ik mijn iets te dronken pa in de Uber naar huis moet zetten. Op de laatste dag leveren we de fietsen in en ga ik nog naar de kroeg om met Sean Ierland afgestraft te zien worden door Frankrijk in de EK-kwalificaties. De voetbalwedstrijden zijn daar natuurlijk iets vroeger op de dag, niets leuker dan Champions League om 3 uur s’ middags. In het vliegtuig terug slaap ik een solide 7 uur achter elkaar door, waarna ik meteen doorstap naar Waterpret in het Park met LAStMinute, Park Painting Party met PicLASso en de spelletjesavond van GLAShelder. Zo eindigt mijn Kick-Off Week.

Door: Finnian