Empowerment in de spiegel

Read Time:4 Minute, 18 Second

Voor het tweede stuk van vandaag over Liefde & Empowerment schreef KLASseposts eigen Jinte een artikel over jezelf sterk en ‘empowered’ voelen en wat dat dan precies betekent.

We stonden samen voor de spiegel, toen zij luid en duidelijk zei: “Ik ben sterk….”, “ik hoor erbij!” daarna keek ze via de spiegel naar mij. “Kom op Jint, nu jij!”, Ik staarde naar de damp op de spiegel, het viel me op dat haar woorden een waasje achterlieten op de spiegel. En ik dacht: ‘als een tijdelijk waasje op de spiegel het enige zichtbare effect is, dan kan ik het ook wel eens proberen.’

Maar het voelde ongemakkelijk, hol bijna, misschien ook omdat ik de woorden niet voelde zoals zij ze leek te voelen. In mijn hoofd renden een hele hoop gedachten rond: maar wat is sterk precies? Hoe definieer je sterk? Dat is toch heel erg persoonlijk? En ik ben echt niet zo sterk, want als je mij in een box-ring zet tegenover Rico Verhoeven, dan zul je zien dat ik het slapste mens ben waar hij ooit tegen heeft gevochten. De gedachten maakten me aan het grinniken, maar ik realiseerde me ook: als ‘sterk zijn’ heel persoonlijk is, dan mag ik zelf bepalen wat ik sterk vind. En tja, na nog een marathon aan gedachten concludeerde ik: sterk zijn zit hem natuurlijk ook in doorzetten en dat kan ik wel. Als iets niet lukt, dan probeer ik het vaak gewoon nog een keer, totdat het lukt. Oke, als ik zou vechten tegen Rico Verhoeven, nee, dat zou ik niet nog een keer proberen, maar goed, ik zou er misschien ook niet eens aan beginnen. Dus flapte ik eruit: “Ik ben misschien ook wel een beetje sterk.” Ik keek via de spiegel terug, en zag haar fronsen, zo’n ‘jij snapt het echt niet-frons’, en ik kon alleen maar semi-ongemakkelijk glimlachen. Gelukkig ging ze onverstoord door, want zij snapte wél hoe het moest werken. Ze dreunde verschillende affirmaties op, en bleef daarbij strak zichzelf in de spiegel aankijken.

Een tijdje later liepen we in de stad, we doken verschillende winkels in, waaronder een met one size fits all. En tuurlijk, alleen een select groepje mensen past in die one size. Dus we spendeerden minuten aan het passen van kleding, in de hoop dat iets zou passen. Maar we concludeerden bij bijna elk kledingstuk dat het niet pastte: “hmm, te strak.”, “hmm, ik ben ècht dik!” hoorde ik haar vervloeken in de spiegel. En vervolgens riep ze nog gefrustreerder: “Ik wil ook gewoon deze trend kunnen volgen!”

Van de positieve affirmaties van de ochtend leek niks meer over. Ze voelde zich namelijk verre van sterk, laat staan dat ze het gevoel had ergens bij te (kunnen) horen. Alsof die affirmaties van vanochtend een beperkte houdbaarheidsdatum hebben. Maar dat deze zo kort is, dat de geloofwaardigheid van die affirmaties zo kort duurt als de waas die het op de spiegel creëert.

We staarden in de spiegels van de paskamers met een kritische blik, en bekritiseerden ons uiterlijk, terwijl er aan onszelf -sinds vanochtend- niks was veranderd. Er kwam toen ook een andere realisatie: als we onszelf live in actie willen zien, dan kan dat alleen via een spiegel. Je kan natuurlijk filmpjes maken, maar dan zie je jezelf achteraf, wanneer het allemaal al is gebeurd. En het stomme is, je ziet jezelf alleen maar live in dat spiegelbeeld. Dat kan enigszins frustrerend zijn, omdat de hele wereld jou wel live kan zien, behalve jijzelf. Het kan anderzijds ook heel bevrijdend zijn, omdat iedereen je toch net anders ziet dan jij jezelf, dus wat boeit je zelfbeeld dan? Bovendien moet er altijd een sausje van perceptie bovenop, en al die sausjes zijn anders. Niemand ziet je zoals jij jezelf ziet. Dat maakt dat je jezelf makkelijk kan bekritiseren, alsof je de sausjes van andermans meningen opeet. Maar, misschien kan je soms de saus ook laten staan.

En omdat je jezelf alleen in de spiegel ziet, zie je niet hoe je ogen beginnen te sprankelen als je praat over alles wat je liefhebt. Je ziet niet hoe je enthousiast begint te bewegen. Je ziet niet de blijdschap aan je dikke lach. Alsof je lichaam altijd een reflectie is van je innerlijk. Alsof je blije en minder blije gedachten worden gereflecteerd in je ogen, je mond. Eigenlijk is je hele lichaam dan een spiegel van je innerlijk.

Nu vraag je je misschien af, moet ik dan geen affirmaties zeggen? Doe maar gerust, maar vraag jezelf ook af, of je er daadwerkelijk iets mee doet. Dat het geen holle woorden zijn die de ruimte vullen als jij voor de spiegel staat. Laat het niet alleen een tijdelijk waasje op de spiegel zijn, maar laat die woorden een blijvende reflectie zijn van je innerlijk. Je moet ze natuurlijk echt geloven, anders werkt het niet. En weet ook dat de mindere dingen die jij in de spiegel ziet, dat die er ook mogen zijn.

En dat is natuurlijk empowerment: er mogen zijn, gewoon met alle stukjes van jezelf. En vergeet niet: je hoort altijd bij jezelf, dan hoor je altijd ergens bij.

About Post Author

Jinte van der Vlugt

Met mijn pen schrijf ik graag over kleine, fijne dingen die me bezighouden. De onderwerpen van mijn schrijfsels kunnen erg uiteenlopen, van maatschappelijk tot heel persoonlijk. Mijn schrijfsels kunnen dan ook het beste worden gedefinieerd als hersenspinsels.

j.h.vandervlugt@students.uu.nl