Wintersport

Nu de temperaturen stijgen en de terrasjes weer volstromen, betrap ik mezelf erop dat ik nog vaak terugdenk aan de afgelopen winter. De kou, waar ik destijds voortdurend over klaagde, lijkt nu opeens een stuk minder erg. Ik zou nu maar al te graag weer in de sneeuw staan, klaar om de berg af te scheuren. Maar misschien brengt het ophalen van fijne winter herinneringen me weer even terug naar die magische tijd!

Van kleins af aan ben ik een echte wintersporter. Toen ik een jaar of vier oud was, gingen we vaak naar Frankrijk. Daar suisde ik, met mijn knalroze skihelm en piepkleine ski’s van 60 cm, de berg af. Tussen de leeftijden vier en zes jaar oud ging ik altijd in Frankrijk op skiles. Een voordeel daarvan is dat de Franse skileraren konden skiën als de beste!

Ik herinner me nog goed dat een roekeloze skiër met een krankzinnige snelheid en nul controle dwars door onze skiklas heen scheurde. Onze skileraar was daar zeker niet van gediend en zette de achtervolging in. Binnen no-time had hij de snelheidsduivel ingehaald en hem eens goed de les gelezen. Dit laat precies zien dat die Franse skileraren er echt wel wat van bakken.

Toch waren er ook uitdagingen. In tegenstelling tot nu (ik heb een Duolingo streak van meer dan 1000 dagen en Frans uitgespeeld), sprak ik op vierjarige leeftijd geen woord Frans. Mijn skiles bestond vroeger dus voornamelijk uit goed kijken en imiteren. Meestal werkte dat prima, maar niet altijd. Bovendien was ik nog klein en vond ik het doodeng om alleen in een stoeltjeslift te zitten. De oude liften hadden nog geen veiligheidsbeugel zoals nu en ik moest een sprongetje maken om überhaupt in de lift te komen. Eenmaal erin kon ik er ook met gemak weer onderdoor glijden. Een volwassene aan mijn zij was dus wel zo veilig. Mijn eerste woord Frans was dan ook ensemble (wat ‘samen’ betekent). Elke keer als we weer een stoeltjeslift in moesten, keek ik met angstige ogen naar mijn skileraar en vroeg: Ensemble?

Maar ondanks de uitdagingen heb ik in Frankrijk, al zeg ik het zelf, goed leren skiën. Voor de kenners onder ons: mijn ourson en flocon nog steeds! Toch was mijn favoriete manier van skiën vroeger tussen de benen van mijn vader. Hij vroeg dan altijd ‘hard of heel hard?’, uiteraard koos ik altijd voor ‘heel hard!’. Zo suisden we samen met ongekende snelheid de piste af, tenminste, zo voelde het altijd.

Een aantal weken geleden was het eindelijk weer zo ver: een last-minute wintersportweek in Frankrijk, Val Cenis! Omdat we buiten het hoogseizoen gingen waren de pistes heerlijk rustig, hoefden we niet te wachten bij de liften en waren de Franse toiletten op de bergrestaurants zowaar acceptabel schoon. Kortom: perfectie. We hadden zelfs geluk met het weer. ’s Nachts sneeuwde het en overdag genoten we van verse poedersneeuw!

Sinds mijn knalroze skihelm heb ik niet alleen beter leren skiën, maar ook snowboarden. Niet alleen omdat het er cooler uitziet, maar vooral omdat het ongelofelijk leuk is. Ja, je valt een paar keer hard op je kont, maar het is het allemaal waard.

Iets wat ik afgelopen winter voor het eerst heb gedaan was van een piste af sleeën. We moesten lopend de stoeltjeslift in, wat al een vreemde ervaring was zonder ski’s of snowboard aan je voeten, en boven aangekomen kregen we allemaal een slee. We hadden beneden aan de piste al gezien dat er ook hele kleine kinderen van de berg afgleden. Dus zo moeilijk kan het toch niet zijn? Nou, dat dacht ik ook tot ik in de eerste twee bochten al drie keer uit de slee was gevlogen. Uiteindelijk kreeg ik gelukkig de techniek een beetje door: sturen doe je niet alleen met de remmen van de slee, maar ook met je voeten. Toen kon ik eindelijk weer met een behoorlijke vaart de berg af!

Wat wintersport voor mij zo speciaal maakt is de combinatie van natuur, familie en sport. Drie dingen waar ik heel erg van houd. Wanneer ik op de sneeuw sta, met ski’s of een snowboard aan mijn voeten, voel ik me vrij en gelukkig. Wintersport is niet zomaar een vakantie, het is een ervaring die je telkens opnieuw wilt beleven. Als je het mij vraagt is het puur geluk!

About Post Author

Sophie Spronk

In mijn artikelen ga ik graag op zoek naar de grappige en verassende kanten van het dagelijks leven. Mijn brein zit vol met nutteloze, maar o zo vermakelijke feitjes, en ik vind het geweldig om die nieuwsgierigheid met jullie te delen. Verder kun je mijn liefde voor boeken en lezen vaak terugzien in mijn stukken – of het nu gaat om een bijzondere vondst in een roman of een onverwacht feitje dat je dag net iets leuker maakt.

s.c.spronk@students.uu.nl