Creatieve Chaos

Read Time:4 Minute, 16 Second

Ik hield me dit jaar aan één goed voornemen: ik wilde in 2023 meer schrijven. Ik had er geen precieze invulling aan gegeven, zoals ‘elke dag schrijven’. Ik wilde mezelf namelijk een eventuele teleurstelling besparen. Zo was ‘meer schrijven’ ook mijn enige goede voornemen. En ik heb mezelf niet teleurgesteld. Ik schreef van alles op in een dagboek, van gedichtjes tot losse flarden van gedachtes, dat laatste was heel nieuw voor mij. Ik heb mezelf -op een bepaald punt- verteld dat ik alleen iets op kon schrijven als het ‘perfect’ was, als het een samenhangend, logisch stuk tekst kon vormen. Daarnaast moest ik ‘netjes’ schrijven, en het liefste ook consistent met dezelfde kleur pen. Je vraagt je misschien af, maar waarom? Omdat ik het anders zonde vond van het boekje waarin ik schreef. Dat klinkt misschien redelijk gestoord, maar dat had ik op het moment zelf helemaal niet door.

Ook treden er twee problemen op bij die eigen opgestelde ‘schrijfstijlregels’: gedachtes zijn niet logisch, dus ik kon ze nooit goed ‘vangen in woorden’, en door de wanorde schrijf je ook niet altijd netjes, omdat mijn hoofd soms sneller gaat dan mijn hand kan volgen. Het gevolg: ik schreef niet veel, terwijl er heel veel woorden en zinnen in mijn hoofd rondzwierven, wachtend tot ze mijn hoofd mochten verlaten via mijn pen.

En dit jaar, heel langzaam, liet ik die enigszins perfectionistische blik los, en begon ik -eindelijk- met schrijven. Ik schreef in een prachtig boekje, en met elke willekeurige pen die ik tot mijn beschikking zou hebben: zwart, blauw of iets anders, alles was geoorloofd. Want ik sprak met mezelf één ding af: ik mocht alles schrijven, en ik hoefde ook niet netjes te schrijven. Ik zou de chaos en slordigheid ‘omarmen’, al wist ik toen nog niet precies hoe. Dus in het begin deed ik alsnog heel erg mijn best om netjes te schrijven. Even dreigde ik me dus niet aan mijn eigen opgestelde regel te houden. Maar toen ik een keer oververmoeid achter m’n bureau zat, met het mooie notitieboekje voor mijn neus, besloot ik: ‘ja, ik ga nu schrijven, ook al ben ik moe’. Wetende dat ik mijn gedachtes niet perfect zou kunnen ordenen, en dat mijn handschrift wiebeliger zou zijn dan me lief is.

Het bleek een soort keerpunt, al had ik dat heus niet hardop zo gezegd. Het is pas nu, nu ik terugblader in dat boekje dat ik het zie, hoe ik als een hongerige wolf bladzijden vol begon te schrijven. Mijn handschrift vaker wiebelig dan strak, en mijn zinnen soms chaotisch, maar wel precies zoals ze in mijn hoofd zaten. En te midden van die chaos ontdekte ik een nieuwe hobby: gedichten schrijven. Bij poëzie was mijn chaotische hoofd een uitkomst, het was niet meer slechts ‘chaos’, maar ook ‘poëtisch’. De zogenaamde chaos weet mijn emoties van momenten goed te pakken. En het brengt me daardoor veel meer terug naar hoe dingen werkelijk (voor mij) waren. Mijn dagboek is daardoor een plek geworden waarin geen filter zit over mijn herinneringen. Het is misschien in een bepaald opzicht wel veel ‘helderder’ dan mijn perfect opgeschreven stukjes teksten van alle jaren voor 2023.

Daarnaast bleek mijn ongeordende hoofd niet alleen een beperking, maar ook een bevrijding. Het opschrijven van alles en niets, bleek andere goede dingen los te kunnen maken, zo liet ik letterlijk een stukje van mijn ‘perfectionisme’ los. Het maakte ruimte voor mezelf en mijn gedachten. En als je soms moeite hebt met jezelf zijn, dan is het fijn dat er een plek is waar je helemaal jezelf kan zijn, en in mijn geval is dat het papier. Dit bedoel ik niet op een zielige manier, maar meer dat iedereen dingen heeft die je niet hardop kan of wil zeggen, en dan is het fijn dat je wel ergens echt alles kwijt kunt.

Ik denk dat ik wel kan stellen dat het opschrijven van al mijn gedachtes enigszins therapeutisch was. Ook is het af en toe hilarisch om dingen terug te lezen, want ik schrijf echt niet alleen maar serieuze dingen. Want ik had met mezelf afgesproken: ‘Ik mocht alles schrijven’, dus dat deed ik ook.

Verder denk ik dat een goed voornemen helemaal niet iets groots hoeft te zijn. (‘Meer schrijven’ is nou niet een heel groot iets). Een kleine verandering kan heel veel andere kleine veranderingen met zich meebrengen, en dat is misschien best een fijne gedachte. Vooral als je volgende week weer met half Nederland in de sportschool staat, of de zoveelste groenteshake achterover slaat, het mag ook iets kleiners zijn dan dat.

Voor de rest hoop ik, dat als dit artikel enigszins relatable is, dat je weet: het is oké om perfectionistisch te zijn, maar soms kan het heel bevrijdend zijn om het een hier en daar los te laten.

Dank je wel voor het meelezen, ik wens je een heel fijn nieuw jaar! Het liefste wens ik je 366 dagen geluk (jaja, schrikkeljaar!), maar alle dagen geluk hebben kan niet, dus hoop ik dat je je herinneringen kunt vullen met heel veel grote en kleine, fijne momenten.

About Post Author

Jinte van der Vlugt

Met mijn pen schrijf ik graag over kleine, fijne dingen die me bezighouden. De onderwerpen van mijn schrijfsels kunnen erg uiteenlopen, van maatschappelijk tot heel persoonlijk. Mijn schrijfsels kunnen dan ook het beste worden gedefinieerd als hersenspinsels.

j.h.vandervlugt@students.uu.nl