Bestuursblog #67

Read Time:3 Minute, 2 Second

Veranderingen en tradities

Met een korte som kom ik tot de conclusie dat ik sinds mijn geboorte in negen huizen heb gewoond. Best wel veel. Het CBS zegt dat de gemiddelde Nederlander zeven keer verhuist. In de gedachte dat ik nog wel wat jaren op deze planeet mag verblijven zal mijn getal ook nog wel toenemen. Tot dusver heeft de relatief vroege scheiding van mijn ouders daar grotendeels aan bijgedragen. Het ene huis werd langer door mij bewoond dan de ander en daarom zou ik eerder spreken van zes huizen die als ‘thuis’ voelden (het huis op de foto is er niet een van, maar de hond wel). Ondanks al mijn ervaring, heb ik – op de meest recente verhuizingen na – de hectiek van het spullen inpakken, dozen verplaatsen, muren sauzen en vloeren leggen, verdrongen. Ik ben dan ook niet de grootste liefhebber van veranderingen.

Laatst, in een gesprek met een vriend, kwam ik tot de conclusie dat ik geen gewoontedier ben, maar wel van een goed ritme houd. Niks mis mee. De afgelopen jaren hebben daarentegen wel veel veranderingen gekend. Op kamers gaan en verhuizen zijn er daar twee van. Dat is voor vele studenten met mij dan ook een bekend fenomeen. Je leert jezelf beter kennen en de wereld, of in mijn geval het wereldse Utrecht. Zelf ben ik echter het studentenavontuur begonnen in Nijmegen. Menig vriend van mij weet dit feitje waarschijnlijk, want ik benoem dit maar al te vaak als mijn oren ook maar iets over de Waalstad opvangen.

Nijmegen heb ik voor ruim twee jaar mijn thuis mogen noemen en leverde mij, naast en ondanks Corona, veel nieuwe vrienden op. Dit betekende ook dat ik het vaste ritme van mijn geboorteplaats en -omgeving verliet. Omdat ik optimaal van mijn nieuwe leven gebruik wilde maken, kwam ik doorgaans nog maar eens per maand ‘thuis thuis’, waardoor de banden van voormalige vrienden verdunde.

Ines is daar een voorbeeld van. Een goede, al dan niet beste, vriendin uit mijn middelbare schooltijd. Sinds anderhalf jaar praten wij eigenlijk nauwelijks meer met elkaar. Als we weer een keer samen zijn dan weet ik vrij zeker dat ze amicaal naar mij zou zijn, en ik ook absoluut bij haar, maar het zijn van ‘vrienden’ is ondertussen wat verder verwijderd. Er zit immers geen 500 meter afstand meer tussen ons huis en we hoeven niet meer dagelijks samen naar school te fietsen. Oftewel, ze hoeft dus niet meer dagelijks op mij te wachten om 7:45 op de hoek van de straat, want ik was toch altijd te laat… Ik gok dat zij dat dan ook bij de tijd had ingerekend. Van LAT’en (lange afstandsrelatie) hoeft ze het ook niet te hebben aangezien ik nou eenmaal niet in de categorie ‘sociale Whatsapper’ val. Te veel veranderingen hebber er dus tussen haar en mij voor gezorgd dat we niet echt meer weten wat de ander dagelijks doet. Dat is jammer, maar ook natuurlijk, denk ik.

Ondanks alle verhuizingen en vrienden die veranderen in (vage) kennissen, probeer ik dagelijks toch maar vast te houden aan wat ritme en koester ik jaarlijkse tradities. Één kersttraditie is helaas afgelopen weekend alweer gesneuveld. Mijn moeder heeft de kerstboom namelijk zonder zoonlief gehaald. Ik hoop dat je me hebt gemist mam!? Om te compenseren ben ik tijdens het schrijven van deze blog mijzelf aan het vastklampen aan een andere kersttraditie; het invullen van de NPO Radio 2 Top 2000 lijst. Ook wel bekend als de lijst waarin Bohemian Rhapsody van Queen (bijna) standaard op plek 1 staat. Mocht jij nog op zoek zijn naar een nieuwe traditie dan is dit een aanrader.

Groetjes,

Tijmen