Bestuursblog #56

Read Time:3 Minute, 2 Second

Keuzes, reflecteren en verwachtingen

Deze keer schrijf ik mijn bestuursblog niet over dromen, maar ga ik even persoonlijk met jullie zijn. Als LAS’ers kennen we de worsteling van keuzes maken maar al te goed. Ik zit zelf nu in zo’n periode waarin ik er veel moet maken, maar waarin ik ook echt even moet reflecteren op mezelf om erachter te komen wat ik wil en waar ik naartoe wil. Ik stel dit nadenken vaak uit, omdat ik het lastig en confronterend vind.

De omstandigheden vroegen er dit keer echter om. Vorige week heb ik mijn reflectie-essay voor denkacademie geschreven en ik ben naar de carrièrenacht geweest, waar we over mogelijke carrières voor geesteswetenschappers hebben gepraat. Ook ben ik aan het kijken naar een minor voor volgend jaar en langzamerhand oriënteer ik mij op een mogelijke master. Het voelt gek om hier al over te moeten nadenken, omdat ik eigenlijk het gevoel heb dat ik pas tweedejaarsstudent ben en nog lang niet klaar met studeren. Mijn eerste (online) jaar van mijn studie heeft nooit echt als studeren gevoeld en door de lockdown kwam ik nauwelijks in Utrecht, waardoor ik het gevoel van ‘student zijn’ pas in mijn tweede jaar kreeg. Ik ben nu derdejaars, maar soms ben ik bang dat het allemaal te snel gaat, dat ik deze periode van het leven moet uitrekken en meer plezier moet maken. Ik hoop dat sommigen dat gevoel herkennen.

Maar mensen, dat reflectie-essay was me toch wel een bevalling. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik vond het toch erg lastig om de samenhang en verschillen in je vakkenpakket aan te benoemen en je ‘rol als wetenschapper binnen interdisciplinariteit’ te beschrijven. Als intellectueel, specialist en burger heb ik mezelf er toch maar doorheen geworsteld, maar of ik er wijzer op ben geworden is maar weer de vraag. Ik vraag me altijd af of het schrijven van zo’n essay me juist meer verheldering geeft over wie ik ben en wat ik wil, of dat het vooral zorgt voor onnodige verwarring over wie ik ben en wat ik wil.

Dit weekend ervoer ik ook nog eens een flinke cultuurshock bij het 21-diner van mijn broer. Hij bevindt zich in hele andere kringen dan ik; kringen waarin een 21-diner een groots festijn is waarbij allerlei groepen gaan speechen, overdreven chique gekleed zijn en vooral heel. veel. zuipen. Je vergelijkt jezelf onvermijdelijk af en toe met je broers en zussen en ook nu besefte ik me dat de keuze die zij hebben gemaakt om bij een vereniging te gaan hun leven flink heeft gevormd. Ik heb de keuze gemaakt om dit niet te doen en daardoor ziet mijn leven en vriendenkring er toch heel anders uit. Ik ben inmiddels heel blij met het pad dat ik heb gekozen, maar in het begin had ik wel eens moeite om dit verschil te accepteren. Ik had door hen toch een ideaalbeeld van het studentenleven in mijn hoofd gekregen, waar een studentenvereniging en een groot actief huis toch wel pré’s in waren.

Als ik het bovenstaande zo teruglees, besef ik me dat de verwachting het grootste probleem is. Ik begin steeds meer te beseffen dat de keuzes die je op een bepaald moment maakt op basis van gevoel en vertrouwen in jezelf, waarschijnlijk de juiste zullen zijn. Het leven zal nooit uitpakken op de manier waarop je het voor ogen hebt en er bestaat geen perfect pad om te bewandelen. Hoewel ik dit nu trots loop te typen, moet ik dit ook mezelf af en toe nog aanpraten, omdat die verwachtingen altijd wel zullen blijven bestaan.