Bestuursblog #52: Een beetje minder

Read Time:2 Minute, 30 Second

Het is maandagavond 22:22, een mooi moment om daadwerkelijk te beginnen aan deze bestuursblog. Ik zit in bed, Minnes bed, de minuten tikken langzaam voorbij. Het is ondertussen alweer 22:26, vier minuten verder, en ik heb 25 woorden weten te schrijven. De woorden zijn een beetje kwijt de laatste tijd, merk ik. Ik voel veel meer dan ik ooit heb gevoeld, maar het voelt als veel minder. Het is een blur; het is één. Ik merk dat ik even niet weet wat ik aan moet met mijn gevoelens of met wie ik deze kan, mag, moet delen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb ontzettend veel lieve, waardevolle en mooie mensen om mij heen: mensen waar ik enorm veel waarde aan hecht en waar ik intens veel liefde voor heb, een vriendengroep waar ik vroeger alleen maar van kon dromen. Maar toch merk ik dat ik het niet over m’n hart kan verkrijgen om mijn gevoelens bij deze mensen op hun bordje te storten en dus weet ik niet hoe ik een antwoord moet geven op de vraag “hoe gaat het nou echt met je?”. Niet omdat ik deze mensen niet vertrouw met de informatie, maar omdat ik het simpelweg niet weet: ik kan mijn gevoelens niet (gestructureerd) onder woorden brengen en dus komt er vrijwel altijd een “ja prima” of “nou, even een beetje minder” uit mijn mond. Het zijn antwoorden, waar ik zelf maar ook de mensen die om mij geven precies niets mee kunnen…

Maar toch voelt het als het eerlijkste antwoord, want hoe het echt met mij gaat weet ik niet, dus hoe ga ik die vraag nou eerlijk beantwoorden? De enige manier die ik me dan voor kan stellen is door het zo algemeen mogelijk te beantwoorden, want dat dekt de gevoelens die op dat moment het meeste spelen. Maar om de vraag een beetje minder vaag te beantwoorden probeer ik nu steeds vaker mijn antwoord te voorzien van wat context. Dus het gaat wel prima, want m’n vak is interessant en ik ben heerlijk op vakantie geweest en heb lekker gegeten. Maar ik merk ook dat het even een beetje minder gaat, want ik word de laatste tijd niet zo uitgerust wakker en ik blijf het lastig vinden om even wat tijd voor mijzelf in te plannen. Dus ik heb even wat rust nodig om goed bij te tanken.

Het biedt de mensen om mij heen een iets beter kijkje in mijn hoofd en laat ze hopelijk weten dat ik het wel wíl delen maar even niet zo goed weet hoe. Zo ook deze bestuursblog: het is maandagavond, 23:12. Ik ben bij versie vier van dit verhaal, want de woorden die ik zocht waren lastig te vinden. En dat is prima, zolang ik maar blijf zoeken. Gelukkig heb ik genoeg lieve mensen in mijn leven die een lichtje bij zullen schijnen als ik daarom vraag. En zo blijven de woorden iedere dag toch een beetje minder zoek…

Warme groet,
Mark