Bestuursblog #51: De tijd zal het leren

Read Time:2 Minute, 27 Second

Door: Mart

Het is 22:39 en ik staar naar een wit scherm. Ik heb nu al meerdere keren een poging gedaan tot het schrijven van deze blog, maar ik kom er maar niet uit. Daarom heb ik mezelf nu maar geforceerd gewoon te gaan schrijven, zonder te stoppen. Dit is een schrijfoefening waar ik ooit voor het eerst de vruchten van plukte tijdens een workshop van Buitenkunst. We moesten schrijven over het onderwerp ‘mannelijkheid’. Super interessant natuurlijk, en heel veel over te schrijven, maar mijn brein kwam niet verder dan “hallo, ik moet schrijven, ik weet niet waarover – help ik weet nie-” totdat er plots een libelle voor mij neer streek. Uiteindelijk heb ik mijn hele a4’tje volgeklad over mijn guilty pleasure: het lezen van het tijdschrift Libelle als ik bij mijn oma ben, en hoe deze bezigheid niet erg overeenstemt met traditioneel mannelijke waarden.

Zo ontdekte ik dat, wanneer je eenmaal begint te schrijven, er verrassend veel rare, leuke en interessante dingen in je hoofd rondzweven. Ik gebruik zo’n breindump ook wel eens als ik helemaal gestoord word van het schrijven van een essay of wanneer ik me even wat minder voel. Hoewel dit laatste ook confronterend kan zijn. Soms lees ik even terug wat ik schreef tijdens een blauwe dag en denk ik: ‘tjeu jongen toch, je maakte het allemaal wel erg groot in je hoofd.’ Ik zou dan even terug in de tijd willen en m’n jongere ik een aai over z’n bol willen geven. Over dat tijdreizen denk ik wel eens vaker na. Hoe zou het leven zijn geweest als ik m’n eigen oudere broer was geweest? Dat onzekere gedoe op de middelbare, liefdesverdriet dat niet voorbij lijkt te gaan, je zorgen maken over de toekomst – het is allemaal een stukje makkelijker met een oudere versie van jezelf die je geruststelt en zegt dat alles uiteindelijk wel goed komt (en die je vertelt dat je NIET al die biertjes moet drinken die leiden tot kots in de plantenbak van je ouders).

Ik ben benieuwd wat de Mart van 30 (Isis feliciteerde me laatst met mijn verjaardag met ‘Je bent nu dichterbij de 30 dan bij de 15’, hellup) zou zeggen over de manier waarop ik nu door het leven ga. Zou hij me aanmoedigen om vol gas te gaan en alle kansen en ervaringen met beide handen aan te pakken, of zou hij zeggen dat ik rustig aan moet doen en me niet te veel zorgen hoef te maken omdat ik nog een heel leven voor me heb? Helaas zal die dialoog nooit werkelijkheid worden. Toch vind ik het altijd wel een mooi uitgangspunt om na te denken over manieren waarop ik mijn toekomstige ik trots en blij kan maken. Of ben ik dan te veel aan het leven in de toekomst, en mijn huidige zelf te weinig aandacht aan het geven?

Achja. De tijd zal het leren.