Vo voor Atlas

Read Time:2 Minute, 6 Second

Door: Joey-Jazz

Rennen, vliegen, duiken, zuipen, opstaan en, alhoewel lichtelijk gewond, doorgaan. Dit klinkt wellicht bekend voor ons allemaal. Het eerste blok is voorbij gevlogen en inmiddels zijn we al bijna op de helft van het collegejaar. Ik heb de afgelopen maanden veel nieuwe dingen ervaren en merk dat ik de behoefte heb aan een rustmoment. Dat is echter geen vanzelfsprekend gegeven in dit nieuwe hoofdstuk. Het is echt even inkomen. Die switch is me zwaarder gevallen dan ik wil toegeven. Ik zit nog vaak met een vermoeid hoofd in de bus, de buschauffeur die ons hobbelend en racend over de weg beweegt: Een mooie metafoor voor het kronkelende, verraderlijke pad wat ik mijn studieloopbaan noem.

Het studentenleven in Utrecht is nieuw voor me. Misschien herkent iemand zich hierin: Ik heb gigantisch veel aan mijn capaciteiten getwijfeld de afgelopen tijd. Faalangst, stress en uitstelgedrag zijn me helaas niet vreemd. Het heeft me erg dwars gezeten, vooral omdat ik niet gauw om hulp vraag. Wederom, misschien herkenbaar.

Na de eerste paar weken ging ik voor het eerst met iemand uit mijn schrijfacademie werkgroep op een terrasje zitten. We hebben de gehele middag gepraat over de universiteit, het leven, de leuke ober en nog veel meer. Wat voor mij enorm fijn voelde was dat ik mijn gevoelens van de afgelopen weken er allemaal uit kon gooien. Ik zat even niet in mijn hoofd. Tot mijn verbazing was ik niet de enige met deze gevoelens en vanaf dat moment valt het me allemaal wat minder zwaar.

Rennen, duiken, vallen, en weer opstaan. Het blijft een trucje wat ik nog lang niet onder de knie heb, maar waar ik veel troost uit haal zijn de fijne momenten met vrienden. De afgelopen weken heb ik veel nieuwe mensen leren kennen en Atlas voelt dan ook werkelijk als een warm bad. Vooral nu is dat fijn, aangezien onze handen eraf vriezen in de wintermaanden… maar goed.

Ik ben in Utrecht verwelkomd door de mooie lichtjes van Lebowski, de warme hap van broodje Mario, de Dom die immer in de steigers staat, de gore koffie op Drift en het rennen voor de bus naar Science Park. Maar boven alles ben ik verwelkomd door Atlas en haar lieve, gezellige en leuke leden. Mijn stress gaat nooit helemaal weg, maar ik weet nu dat ik er altijd met iemand over kan kletsen. Dat geeft me steun en Atlas heeft één ding bevestigd: de komende paar jaar zullen in ieder geval nooit saai of eenzaam zijn.