Verslag vanuit een arrestantenbus

Read Time:4 Minute, 15 Second

Door: Vera

Zaterdagochtend 5 november, 10.30: De politiewagen die ik net ook al heb zien langsrijden, cirkelt voor de zoveelste keer om het busstation heen. In slakkentempo en met de blikken gericht op de kleurrijke groep mensen bij halte A, voeren de agenten hun opgelegde taken uit. Ik lach wat, waan mij de onschuld zelve en stap in de bus, op weg naar een parkeerplaats aan de rand van het Amsterdamse bos.

11.30: Iemand komt naar me toe om me een veganistische lunch aan te bieden, een volgende stopt me oordopjes in de hand. Ik begeef me in een mensenmassa van witte pakken, tussen gezichtsuitdrukkingen die variëren van vastberaden tot duidelijk nerveus. Aan de zijkant van de parkeerplaats zitten twee agenten toe te kijken op hun fiets en loopt een aantal journalisten schichtig heen en weer, op zoek naar een fotogeniek moment.

Langzaamaan verandert de chaotische mensenmassa in een lange georganiseerde stoet. Nog een laatste keer worden de handsignalen geoefend (naar voren, naar achter, bij elkaar blijven, uitspreiden), en dan vertrekken we naar een nog onbekende locatie. Terwijl we, onze leuzen scanderend, het Amsterdamse bos doorkruisen, maakt het ‘ik’ steeds meer plaats voor het ‘wij’. Wij bewegen samen, we staan voor hetzelfde doel, we blijven bij elkaar.

12.30: Tegelijkertijd met de busjes van de Marechaussee komen we aan bij onze bestemming. We staan voor een groen hek, met daarachter een twintigtal kleine vliegtuigjes, én een stoet activisten op de fiets. Voordat we doorhebben wat er precies gebeurt, wordt een deel van het hek weggesleept. Terwijl we de handen van onze buddy’s stevig blijven vasthouden en de marechaussee op de menigte inspringt, wurmen we onszelf door de opening in het hek.

12.45: We zitten. Op de grond, onder een klein vliegtuigje, in een grote cirkel. Bij het vliegtuigwiel zitten twee rebellen die zichzelf om het wiel heen aan elkaar vast hebben geketend, daaromheen jubelende activisten met de adrenaline nog in het bloed. We blijven zitten, om te voorkomen dat deze vliegtuigjes, die toebehoren aan de superrijken, vandaag nog van hun plek komen om onze wereld een stukje dichter naar de afgrond te vliegen. Want ja, dat doen ze: privévliegtuigen stoten per persoon zo’n tien keer meer CO2 uit dan normale vliegtuigen. En we weten inmiddels allemaal hoe schadelijk deze ‘normale vliegtuigen’ al zijn voor onze planeet.

Er gaan zakken met wortels en chocola de groep rond. De weinige mensen die hun telefoon met zich mee hebben genomen, houden trouw de nieuwskanalen in de gaten. Wanneer de actie bij de zoveelste krant als breaking news op de website verschijnt, klinken er hier en daar vrolijke kreten. We zingen onze liederen, we lachen, we voelen ons krachtig. Terwijl de marechaussees wachten op versterking, kijken ze een beetje toe, met schild en wapenstok in de hand. Een aantal agenten maakt snel nog even een foto, om thuis te laten zien.

14.20: Vanuit de verte komt een lange stoet bussen aangereden. Het zijn de bussen die normaal gesproken dienen om reizigers veilig van vliegtuig naar aankomsthal te brengen. Vandaag kennen ze helaas een minder verwelkomende bestemming: de Koningin Máxima Kazerne van de Koninklijke Marechaussee.

Het arresteren begint bij ons vliegtuigje. Terwijl de eerste Marechaussee-mannen in vol ornaat op ons af komen lopen, kruipen wij dichter tegen elkaar aan, houden we elkaar steviger vast, gaan we harder zingen. Allemaal weten we precies wat komen gaat, maar allemaal blijven we in onze rol. Langzaamaan worden de demonstranten om me heen één voor één weggetild of begeleid. Wanneer de agenten mij vragen of ik met ze mee kom, sta ik rustig op en loop ik mee.

19.00: Uit pure verveling hebben Kiki en ik net proberen te berekenen hoe groot de cel is die wij inmiddels al een paar uur delen. We komen uit op zo’n 1.4 vierkante meter; net genoeg om naast elkaar op een klein stoeltje te zitten. Aan de linkerkant kijk ik door een klein raampje uit op een landingsbaan van Schiphol. Aan de rechterkant kan ik door een soort voedselluikje net de gezichten van mijn vrienden in de cel tegenover me zien. Wanneer we het nieuws ontvangen dat de laatste demonstranten nog steeds niet het terrein af zijn, klinkt er luid gejuich uit de andere cellen. De vermoeidheid lijkt het gelukkig nog steeds niet te hebben gewonnen van de strijdlust.

Het uitzicht vanaf mijn blauwverlichte cel: vliegtuigen die af en aan komen rijden

22.30: Na acht uur lang wachten is het zo ver: we zijn vrij. Wanneer we uit de cellenbus komen, staat er een ontvangstcomité van rebellen op ons te wachten en worden er snacks en alcoholvrije biertjes uitgedeeld. Hoewel we allemaal moe en hongerig zijn, voelen we op dit moment voornamelijk vreugde. Voor nu denken we nog even niet aan de verdere consequenties, niet aan artikel 62a van de Wet Luchtvaart, niet aan onze gemiste maaltijden. Voor nu zijn we blij om weer buiten te zijn, blij om met elkaar te zijn, en blij met de prachtige actie.

About Post Author

Vera Appelo

Zoals het een echt KLASsepost-lid betaamd, houdt Vera van schrijven en van het lezen van de schrijfsels van anderen: haar boekenkast staat vol met prachtige boeken, waarvan op de één of andere manier toch altijd de helft ongelezen blijft. Ze schrijft het liefst over de maatschappij en alles wat daarin fout, of misschien soms juist ook heel goed gaat. Verder heeft ze een achtergrond in de kunsten, waarvan misschien soms ook wel eens een flard op deze site zal belanden.

veraappelo@gmail.com