Read Time:2 Minute, 20 Second
Door: Anouk
Ik ben bang. Bang dat ik niet alles uit mezelf haal, dat ik veel meer zou kunnen bereiken. Als ik om me heen kijk en zie waar andere studiegenootjes buiten de universiteit om allemaal mee bezig zijn, bekruipt me een onbehaaglijk gevoel. Want ik heb het idee dat ik naast mijn vakken, KLASsepost/Baten & LASten en mijn baantje alleen maar in bed lig omdat ik zo vermoeid ben. Tja, dat is nog een probleem: altijd moe zijn én gestrest.
Ik heb het afgelopen jaar wel vaker geschreven over mijn zoektocht naar een prikkel-lozer en betekenisvoller leven. Ik probeer mijn schermtijd te verminderen, niet al te veel spullen te kopen die geen waarde hebben, meer in de natuur te zijn, geen koffie na de lunch, geen alcohol, genoeg water drinken et cetera et cetera. Waarom voel ik me de helft van de tijd dan nog steeds zo shit? Het is echt vermoeiend en vaker wel dan niet denk ik dat er iets mis met me is.
Natuurlijk is er genoeg om gestrest en verdrietig over te zijn: de woningcrisis, de oorlog in Oekraïne, de klimaatcrisis, hoge inflatie, de energiecrisis, de stikstofcrisis. Ga zo maar even door. Maar hoe erg is het eigenlijk dat ik daar, met mijn 21 jaar, zoveel mee bezig ben? In plaats van te doen wat ik zou moeten doen: leven en genieten en nieuwe ervaringen opdoen. Dat brengt me op de volgende vraag, een vraag die zich in een hoekje van mijn hoofd heeft verstopt en me irriteert, die ik er maar niet uitkrijg: hoe moet ik leven? Hoe kan ik aan de ene kant mijn vakken halen, geld verdienen, sporten én ook nog eens mezelf op een hoger niveau ontwikkelen?
Als ik na vijf uur lopen in Oostenrijk een bergtop op 2.471 meter hoogte bereik, dan voel ik dat ik leef. Als ik met al mijn vrienden tot 04:00 uur ‘s nachts sta te dansen in de club op een te gek Atlas feestje, dan voel ik dat ik leef. Als ik ‘s avonds naast mijn lief op de bank zit en in alle rust een uurtje een boek kan lezen, dan voel ik dat ik leef. Als ik naar een plaat van Ennio Morricone luister, dan voel ik dat ik leef. Maar die momenten zijn zo schaars. Of ik kijk gewoon niet goed.
Het voelt alsof ik continu bezig ben met van alles en nog wat, maar eigenlijk ben ik niet echt vooruit aan het komen. Ik doe vooral aan hazard-management: ik sta stil, ik ga in ieder geval heel langzaam en in plaats van vooruit te lopen, te rennen, te dansen word ik telkens afgeleid door kleine, minder belangrijke, brandjes die ik moet blussen. Zo voelt dat dan tenminste.
Happy
0 %
Sad
0 %
Excited
100 %
Sleepy
0 %
Angry
0 %
Surprise
0 %
6
0
Average Rating