Isa en haar Existentie – Deel 2

Read Time:2 Minute, 22 Second

Als ik mijn naam hoor

Als ik mijn naam hoor, dan vind ik dat soms irritant. Vroeger op de middelbare was ik best verlegen, dus als de leraar mijn naam zei vond ik dat nooit leuk. Tegenwoordig vind ik het wel leuker om af en toe op gezette tijden in het midden van de aandacht te staan, maar ik vind aangesproken worden met mijn naam nog steeds niet leuk. Niet omdat ik mijn naam niet leuk vind, want die vind ik stiekem best wel nice. Ik vind het gewoon vervelend als ik word aangesproken. Behalve door een paar goede vrienden, daar kan ik het van hebben. Nog fijner vind ik het als mijn vrienden me een bijnaam geven, of gewoon niet al te vaak mijn naam zeggen. Mensen die ik niet zo goed ken en dan mijn naam zeggen, kunnen me echter mateloos irriteren. ‘He Isa!’ Nee, niks hé Isa, stop daarmee.

Het is al helemaal erg als ik ergens naartoe onderweg ben. Als ik loop of fiets, dan ben ik totaal in gedachten verzonken. Komt er iemand langs die ik ken, dan moet ik vaak echt uit een andere wereld komen om weer te landen in het hier-en-nu.‘Hé meisje’ vind ik nog vervelender, want dat reduceert me tot slechts een meisje. Voor ‘hallo mevrouw’ voel ik mezelf ook absoluut nog te jong, dus dat vind ik gewoon raar om te horen.

Er zit ergens gewoon een soort besef dat mijn naam ook maar een label is. Ik ben meer dan mijn naam. En soms voelt het alsof mijn naam me inkadert in een soort keurslijf, een karikatuur van wie ik eigenlijk ben. Moet ik altijd zo handelen zoals andere mensen verwachten dat ‘Isa’ handelt? Aangesproken worden met mijn naam lijkt me op die manier af te houden van de ontdekking van wie ik echt ben. Lang heb ik bijvoorbeeld niet mijn haar geknipt, omdat ik het raar vond dat mensen zouden zien dat ik was veranderd. Heel stom natuurlijk, want groeien en ontwikkelen is juist zo belangrijk.

Ik vind het daarnaast ook raar om andere mensen aan te spreken, ik ben me daar altijd heel bewust van. Soms kan het gewoon niet anders: je hebt iemands aandacht nodig, of praat over iemand. Echter voelt het voor mij gewoon raar om dat te doen. Omdat ik weet dat mensen meer zijn dan hun naam, voelt het alsof ik ze daartoe reduceer.Die irritatie die ik voel, wil ik andere mensen niet ook laten voelen. Al denk ik dat dat een stukje people-pleasing is, wat nergens op slaat, want ik kan niet weten of dat voor andere mensen ook irritant is.

Al met al hoor ik liever ‘Hey hoe gaat het met jou?’, dan ‘Hey ISA, hoe gaat het met jou?’. Dan voel ik me écht aangesproken en meer mezelf.