Isa en haar Existentie – Deel 1

Read Time:3 Minute, 16 Second

Door: Isa Baas

Als ik in de spiegel kijk

Als ik in de spiegel kijk, dan komt er soms een beetje kortsluiting. Ben ik dat? Ik staar in mijn eigen ogen en voel me zo raar. Dat ben ik. Ben ik dat? Ik hoop dat jullie me na het lezen van dit artikel niet komen ophalen voor het gekkenhuis. Stiekem denk ik dat mijn verhaal best een beetje herkenbaar is. Om toch even te checken heb ik wat rondgevraagd, en het blijkt dat andere mensen ook een raar gevoel van dissociatie hebben als ze in de spiegel kijken.

Het gevoel dat ik krijg als ik in de spiegel kijk, is heel moeilijk te omschrijven. Normaal gesproken loop je door het leven zonder dat je jezelf kan zien. Op een dagelijkse basis is er misschien heel af en toe een moment dat je jezelf ziet fietsen in de ruit, maar je moet echt actief opzoek naar jezelf. De wc is echter vaak een plek waar je er niet aan kan ontkomen. In de uni hangen er overal spiegels bij de wc’s, en bij mij in huis ook. Als ik op de uni naar de wc moet, negeer ik het gevoel. Ik was mijn handen en loop snel weer weg. Maar in huis is er niemand naast me zijn handen aan het wassen, dus dan komt het gevoel opzetten. Dit ben ik. Maar ik zie er niet zo uit als ik, want ik zie mezelf normaal niet. Jezelf in de spiegel zien is best wel een intiem moment. Alleen jou vallen de wallen op, of dat je haar slordig zit. Er kan ook veel onzekerheid ontstaan bij een blik in de spiegel. Ben ik wel knap genoeg? Hoe ziet mijn gezicht eruit? Zie ik er een beetje presentabel uit?

Iedereen kent denk ik wel het stemmetje in zijn of haar hoofd dat commentaar geeft. ‘Dit is niet goed genoeg’, ‘weet je nog dat ene beschamende moment’, ‘je had dit beter kunnen doen’, etc. Bij sommige mensen is dat stemmetje gemener, luider of juist minder aanwezig. Ben jij dat zelf? Soms wil je niet een bepaalde gedachte denken, maar je denkt hem toch. Dus jíj wil iets anders, maar je gedachten gaan vanzelf. Dat betekent in mijn optiek dat jij niet je gedachten bént.

Achter die oppervlakkige gedachtes zit denk ik een existentieel gevoel. Ik besta. Wat de hel? Ik loop over deze wereld. Ik maak dingen mee. Ik ben een persoon. Aan de andere kant voelt het voor mij ook als een benadrukking dat ik toch echt meer ben dan een lichaam. Mijn gedachtes gaan over dat wat ik zie in de spiegel. Maar als ik mezelf niet zie, hoor ik vooral mijn eigen gedachten. In de spiegel zie ik niet mijn gedachten. Alleen een raar ding waar ik in woon. Een hand die ik kan besturen, een oog met een hele vertrouwde kleur, een mond waar mijn woorden uit komen. En hoe raar dat ik hier woon in dit lichaam, al twee decennia. Na zo’n lange tijd ben ik er nog steeds niet aan gewend. Daarom is de spiegel zo raar. Het gooit me terug in het besef dat ik zoveel in mijn hoofd leef, maar eigenlijk dit hele lichaam heb om in te wonen.

In de spiegel zie ik niet mijn gedachten. Alleen een raar ding waar ik in woon.

Ik ga eens proberen om een keer een hele dag door te brengen in mijn kleine teen. Als het vakantie is en mijn hoofd niet wordt gebruikt door de professoren die informatie mijn hersenen in willen krijgen. Als ik vrij ben, dan ga ik in mijn kleine teen wonen. Gewoon om te kijken hoe dat is. Om niet de hele tijd te hoeven luisteren naar mijn eigen gedachtes. Om niet te hoeven beseffen dat ik mezelf ben, maar het gewoon te zijn. Om gewoon te zíjn in het hier en nu.