De Shopping Ban

Read Time:2 Minute, 39 Second

Door: Anouk Boot

Toen ik vijftien jaar was is er bij mij thuis een woningbrand ontstaan. Daarbij zijn bijna al mijn spullen verloren gegaan, op de uitzondering van mijn knuffel en mijn kleding na. Zes jaar en een paar verhuizingen later, valt het reuze mee hoeveel spullen ik heb. Bijna alles zal wel in maximaal drie verhuisdozen passen. Door de brand heb ik een andere relatie met spullen ontwikkeld. Doordat ik in één klap alles kwijt was, leerde ik ook dat spullen niet zo belangrijk zijn als wij nu in onze huidige maatschappij aangeleerd krijgen. Tuurlijk miste ik sommige dingetjes af en toe wel, zoals een boek met speciale herinneringen, maar dat is normaal en oké.

Sinds 1 oktober 2021 ben ik bezig met een challenge: de Shopping Ban. Ik werd hiervoor geïnspireerd door het boek The Year of Less van Cait Flanders (aanrader!). Zij dealde met torenhoge schulden, omdat ze allerlei spullen had gekocht waar ze niet eens gelukkig van werd, en daarom besloot ze een jaar lang heel minimaal geld uit te geven.

Nou heb ik gelukkig geen torenhoge schulden of een huis vol met spullen waar ik niks mee doe, maar ik ben al langer geïnteresseerd in het minimalisme en op een meer milieuvriendelijke manier leven. Minimalisme kan je naar mijn mening helemaal op je eigen manier invullen; zolang je je leven maar inricht met spullen, mensen, ideeën et cetera, die iets waardevols voor je betekenen. Andere mensen zien minimalisme misschien anders: je moet zo min mogelijk spullen hebben, zo min mogelijk meubels, zo min mogelijk kleding. Als ik dat visualiseer word ik een beetje verdrietig van de leegte, dus daar houd ik me niet aan.

Ik ben inmiddels zes maanden onderweg in mijn challenge en ik wil graag mijn inzichten met jullie delen. Eén van de grootste nadelen is, misschien wel een beetje voor de hand liggend, het feit dat je bepaalde dingetjes niet meer mag kopen. Het is knap lastig een jaar lang geen nagellak te mogen kopen als je het liefst elke dag een ander kleurtje opdoet. Daarnaast valt het me steeds meer op hoe obsessief we als Westerse samenleving consumeren, met alle gevolgen van dien. Het maakt me best droevig om te zien op wat voor manier wij omgaan met spullen en de negatieve impact die dit achterlaat op het klimaat.

Een positief gevolg van de challenge is het feit dat ik nog veel bewuster ben geworden als het gaat om waar ik mijn geld aan uitgeef. Het leven met deze ‘beperkingen’ (het klinkt een beetje als een luxe probleem om het zo te noemen) hebben ervoor gezorgd dat elke keer als ik wél geld uit mag geven, ik er nog eens drie keer zo goed over nadenk. Daarnaast heeft het er ook voor gezorgd dat ik wat betreft andere delen van het leven beter nadenk over wat ik consumeer, denk aan het voedsel dat ik eet, de films die ik kijk, social media content op mijn telefoon. Bewust bezig zijn met mijn omgeving en met wat ik aan het doen ben zorgt voor meer rust in mijn hoofd, en dat is iets wat iedereen wel kan gebruiken denk ik.