Eenzaam of alleen?

Read Time:4 Minute, 46 Second

Door: Nicole

Welke woorden associeer je met Corona? Mondkapje, vaccin en lockdown komen waarschijnlijk snel boven. Als je wat langer nadenkt zaI het woord ‘eenzaamheid’ je misschien ook wel te binnen schieten. Net zoals het Coronavirus zich als een malle verspreidde onder de bevolking, deed de eenzaamheid dat jammer genoeg ook. Onder de ouderen, de jongeren en iedereen die daartussenin valt. De studenten voelden het ook: waar je normaal gesproken elke dag les had met andere studenten om je heen en je de kans had te genieten van het studentenleven, de “tijd van je leven,” volgens velen, een tijd waar je misschien al wel jaren op hebt zitten wachten, zat je door Corona alleen op je (studenten)kamertje met je bak noodles. 91 procent van de studenten in Groningen gaf aan zich eenzaam te voelen tijdens de Coronacrisis, zo blijkt uit een enquête van UKrant en HanzeMag. Schokkende cijfers. Waarschijnlijk ook representatief voor de Utrechtse studenten en ons LASsers; schokkende cijfers die naar beneden moesten worden gebracht. Die misschien wel naar beneden gebracht konden worden, al was het maar 1 procentje, als het verschil tussen eenzaamheid en alleen zijn kon worden belicht.

Allereerst wil ik zeggen dat ik dit artikel schreef toen we nog vol in lockdown zaten, in de hoop dat wanneer dit op onze site kwam te staan en dit gelezen kon worden, ons land niet meer in lockdown zat. Ik hoopte dat er weer fysiek lesgegeven werd, dat we op de dinsdag weer samen konden borrelen en ik al mijn mede-lassers recht in de ogen kon kijken tijdens alle leuke activiteiten, zonder naar een computerscherm te hoeven staren. Maar het punt dat ik in dit artikel wil maken is ook buiten de Corona crisis om relevant en voor hetzelfde geld staat ons nog een toekomstige lockdown te wachten; vandaar dit artikel.

Ik wil beginnen door terug te kijken naar de eerste lockdown en te graven in mijn geheugen, troebel door de vele veranderingen en fluctuerende maatregelen van de afgelopen jaren. Ik zat in de vijfde klas van de middelbare; geruchten over een vreemd virus gingen rond in de schoolgangen. Spanning en onrust, maar ook de opwinding over het onbekende waren voelbaar in die schoolgangen. En toen die intelligente lockdown, zoals ze die noemden; wat een feest, wat naïef van ons. Iedereen had wel zin in wat vakantie, wat naïef van ons. Helaas, de opwinding van het begin verdween. Voor mijn omgeving was de lol er al snel weer af toen het besef van het alleen zijn binnendrong. Niet meer elke dag klooien met vrienden in de les, kletsen in de pauze; al die kleine momenten die pas gekoesterd worden wanneer ze er niet meer zijn. In het nieuws kwam de eenzaamheid onder de bevolking vaak genoeg aan bod en ook bij anderen zag ik dat er een grote leegte aan hen begon te knagen. Ik voelde het gemis ook, maar niet die leegte. Niet die verslindende eenzaamheid. Pas nu we in de zoveelste lockdown zitten, besef ik het me waarom: omdat ik alleen zijn en eenzaamheid los van elkaar zie.

Wie alleen is hoeft niet eenzaam te zijn. Objectief gezien is alleen zijn het niet hebben van anderen om je heen. Het valt niet te betwisten, valt niet anders te interpreteren en is een niet altijd te voorkomen scenario. Eenzaamheid, daarentegen, is subjectief. Het is een persoonlijke ervaring; een gevoel je niet verbonden te voelen of betekenisloze relaties te hebben. Hoewel eenzaamheid je vaak overspoelt en je het idee hebt er niks aan te kunnen doen, vul je in elke situatie zelf in of je je eenzaam voelt of niet. Niemand anders doet dit voor je. Je kan nog zo veel vrienden hebben en naar nog zo veel feestjes gaan; ook in een menigte van mensen kan je je eenzaam voelen als er geen verbinding is. Zo ook hoeft iemand die helemaal alleen is zich niet eenzaam te voelen als er verbinding is. Verbinding met wie dan? Verbinding met zichzelf. Relaties vormen de fundamenten van een zinvol leven. Dan denken we aan relaties met familie, geliefden en vrienden, maar vergeten we de relatie met onszelf. Familie stelt teleur, geliefden komen en gaan, vrienden verdwijnen. Jijzelf bent de enige constante factor in jouw leven. Laat het fundament voor een zinvol leven daarom van jezelf afhangen en niet van een ander. Als je dan eenmaal doorhebt dat alleen zijn en eenzaamheid twee verschillende begrippen zijn, is er de kans eenzaamheid bij kern te bestrijden. Dan weet je dat er zelfs in een lockdown, vol machteloosheid, een manier is om je minder eenzaam te voelen. Dan weet je dat je niet meteen een ander nodig hebt om je eenzaamheid te verdringen; een betere band met jezelf kan genoeg zijn.

Er is geen garantie dat je je dan nooit meer eenzaam voelt; iedereen is anders. Voor de introverte personen onder ons is dit waarschijnlijk simpeler dan voor een extravert persoon. Eenzaamheid hoeft ook niet meteen te betekenen dat je niet genoeg van jezelf houdt. We zijn immers sociale wezens en hebben contact met anderen nodig. Het is compleet normaal je weleens eenzaam te voelen. Laten we hier dan ook geen taboe van maken. Maar probeer in een wereld waarin je geen controle hebt over anderen, controle te krijgen over het enige in deze wereld waar jij wel controle over hebt: Jezelf. Probeer eenzaamheid eerst bij jezelf, de kern, op te lossen. Probeer je gevoelens niet te laten afhangen van een ander. Probeer erover in gesprek te gaan en te zeggen “ik ben alleen, niet eenzaam.” Makkelijker gezegd dan gedaan, uiteraard, maar er zijn manieren om beter met alleen zijn om te leren gaan…

Mogelijk to be continued!