Bestuursblog #66

Nieuwe fiets

Hoi!

Ik ga even wat over mijzelf vertellen. Ik ben dol op het nemen van risico’s.

Al sinds ik zeven jaren jong ben doe ik aan atletiek. Ik begon als middellange afstand loper, maar na een paar jaar realiseerde ik me dat ik het rennen van 800 meter tot 5 kilometer helemaal niet leuk vond. Het duurde zo lang om bij de finish te komen. Toen ben ik gaan sprinten en hordelopen. Gaat veel sneller en de adrenalinerush die ik ervan kreeg vond ik heerlijk. Ik was best goed in hordelopen, maar dit ging ook af en toe fout. Zo struikelde ik wel eens over een horde, wat zorgde voor blauwe knieën en benen vol met schaafwonden.

Deed pijn, maar ik kon niet wachten om weer te trainen. Vaak deed ik dit weer te snel, wat ook voor blessures zorgde aan mijn hamstrings. Maar dat risico wilde ik wel nemen. Op mijn 18e ben ik gestopt met atletiek, het was wel mooi geweest.

Ook ga ik sinds ik vier jaren jong ben op wintersport. Op mijn elfde mocht ik eindelijk stoppen met skiën, en ben ik gaan snowboarden. Na vier jaar lessen vonden mijn broer en ik dat we geen les meer nodig hadden, en zijn we gewoon met z’n tweeën gaan boarden.

Super goed plan, want op de eerste dag brak ik beide polsen, en hij alleen zijn rechterpols. We waren ook afgezonderd van de rest van de groep, wat mijn vader niet zo fijn vond nadat hij een belletje kreeg dat ik in het ziekenhuis lag. Ik beweer nog steeds dat het niet mijn fout was omdat er dat jaar erg weinig sneeuwval was en er veel nep sneeuw werd gespoten, wat zorgt voor ijsplaten op de piste. Maar goed, wintersport was voorbij, en het jaar daarop zijn we niet gegaan.

Op mijn 16e wel weer, mijn hype was hoog. Weer geen lessen genomen, want we waren immers al twee jaar ouder en natuurlijk veel meer verantwoordelijk. We gingen extra veel off-piste. Vaak flink hard gevallen, en mijn vader was daar niet zo tevreden over. Wel kom je op plekjes waar anderen niet echt komen, dat is fijn en rustiger.

Nu vind ik het nog steeds het leukst om met de lift naar de top van de berg te gaan, en van de zijkant van de berg af te springen en mijn eigen pad te trekken. De normale pistes vind ik tegenwoordig te saai, dus dan maar een andere bron van adrenaline vinden. De sneeuw is dieper, je zicht is slecht, en onverwachte boomstronken die je niet kan zien zorgen weleens voor een wisseling van je koers. Groot risico om dit alleen te doen als je broer er niet is, maar op wintersport 2023 met Atlas was er niemand die met mij mee ging, dus ja…

Mijn bindingen waren twee keer gebroken, wat het boarden met basically één been redelijk lastig maakt. Wel spannend, en erg belonend als je het dal bereikt. We zullen eens zien hoe het komend jaar gaat.

Nu heb ik sinds kort een vervanging gevonden voor mijn atletiek jaren. Een recente aankoop van een Bianchi Via Nirone 7 uit 2010 geeft me weer een nieuwe mogelijkheid op hoge snelheden en risico’s. Erg leuk, zeker als je nog geen fietshelm hebt gekocht, en de weg een beetje glad is. Oja, en geen lampjes in het donker. Maarja, part of the thrill he.

Ik heb trouwens niet echt een conclusie voor jullie en mijn verhaal is nog niet af. Maar ik ben veel te laat met het opsturen van deze bestuursblog, dus ik ben eigenlijk wel klaar met typen. Ik hou van praten over atletiek, wintersport en fietsen. Als je het nou leuk vind om een keertje mee te fietsen, stuur me dan vooral een appje!

Nu kennen jullie mij weer iets beter. Vertellen jullie mij ook een keer een verhaaltje wat ik nog niet weet? Ik hoor het graag.

Groetjes,

Tijn