Read Time:2 Minute, 49 Second
Dit artikel is het begin van het essay “Over Arbeiderspolitiek”. Het artikel is nog niet af, waardoor sommige punten nog ontbreken.
22 november mag de gewone burger weer doen alsof ze net zo belangrijk zijn als de elite. Althans, dat is hoe de anarchisten in mijn kring zich regelmatig gekscherend uitlaten over democraten en liberalen die verkiezingen zien als de ultieme vorm van burgerparticipatie. Verkiezingen, het stemmen op diegene die jou de komende periode mag vertegenwoordigen. Het “feest van de democratie”. Hoe kan het dat dat feest al meer dan twintig jaar niet meer gevierd kan worden door de grootste groep van de Nederlandse burgers: de werkende klasse?
Klassenstrijd. Karl Marx zette in Das Kapital uiteen hoe de kapitalistische wereld in elkaar zat. Deze zware pil gaf voor het eerst een uitgebreide analyse over hoe de wereld destijds haar machtsverhoudingen had gebouwd. En nog belangrijker, het gaf een manier om onze huidige wereld te analyseren. Ook werd er een blauwdruk gegeven om actief te werken naar een socialistische of communistische wereld: het bewustmaken van de arbeidersklasse. Bewustmaken over hoe ze worden uitgebuit door een elite: de kapitalisten. En hoewel deze ideologie tot halverwege de twintigste eeuw op grote aanhang kon rekenen, geeft de huidige maatschappij niet thuis van een sterke socialistische of communistische stroming.
Het laatste beetje beleid dat onder de noemer sociaaldemocratisch – lees: aanhangers van “de 3e weg” – valt, is gekomen onder het laatste kabinet van Wim Kok, die met de PvdA in paarse kabinetten kon zorgen voor een mengvorm van het liberalisme en de sociaaldemocratie. Die 3e weg van de PvdA kon zonder al te veel moeite samenwerken met de liberale ideologie van de VVD. De reden? Het kapitalisme. De PvdA liet met de 3e weg haar ideologische drijfveren varen en omarmde het kapitalisme als basis van de maatschappij. Uit onvrede stapte de aanhang van de PvdA, die grotendeels bestond uit werkende burgers, over naar andere partijen die poogden het op te nemen voor de werkende burger. Zo ging een deel van de kiezers naar de LPF, die met zijn conservatieve rechts-populistische ideologie op het gevoel van de ‘achtergelaten, vergeten burger’ kon inspelen. Dat achtergelaten, vergeten gevoel kwam natuurlijk door de afbraak van de verzorgingsstaat, die onder de paarse kabinetten begon. Dit was het eerste wat de burger voelde van het neoliberale tijdperk, en dit werd onder Balkenende en Rutte alleen maar erger.
Hoe kan het dat de werkende klasse niet juíst nu, nu zelfs de planeet ten onder lijkt te gaan door ons neoliberale handelen en ons kapitalistische systeem, zich verenigt in één beweging? We zien een enorme stijging in stakingsbereidheid en vakbondsaanhang. Maar tot electoraal gewin leidt dit nog niet.
De Belgische PvdA laat zien waarom een sterke socialistische partij nodig is. De partij staat op zeker 10% van de stemmen in de peilingen in Vlaanderen, en in Wallonië staat de PTB zelfs op bijna 20%. De partij heeft de afgelopen jaren stevige oppositie gevoerd, en met relevante praktijkvoorbeelden laten zien hoe het liberale beleid en het kapitalistische systeem dat daarvoor nodig is keer op keer ten nadele van de werkende burger uitpakt.
Daarom komt de verlossing uit de linkerhoek.
Dit artikel is geschreven als verbreding van de analyse van “links” die in de documentaire What’s Left? van Johan Fretz gedaan wordt. Deze documentaire is te gratis te zien op NPOstart: https://www.npostart.nl/BV_101408774
Happy
0 %
Sad
0 %
Excited
0 %
Sleepy
0 %
Angry
0 %
Surprise
0 %
0
0
Average Rating