One day baby, we’ll be old

Read Time:2 Minute, 33 Second

Door: Nicole

Over een paar dagen word ik negentien, weer een jaartje ouder. Ik voel nu alweer een paar weken dat verstikkende gevoel dat ik altijd krijg kort voor mijn verjaardag. Een dag waar velen een heel jaar lang naar uitkijken, maar ik weet nog dat er op mijn veertiende verjaardag tranen langs mijn wangen gleden. Ja, die cadeaus zijn leuk hoor. Maar ze lijken eerder op troostgeschenken; ‘wat rot dat je ouder wordt, hier heb je 10 euro om de pijn te verzachten.’ Wees niet bang als ik je niet heb uitgenodigd op mijn verjaardag; ik vier het namelijk niet meer.

Ik herinnerde me laatst weer een gedachte die ik had toen ik acht of negen jaar oud was en ik om mij heen de volwassenen hoorde zeuren over hoe snel de tijd voorbij vloog. Ik dacht toen: “Ooit zal de tijd voor mij ook zo snel voorbijgaan. Ooit ben ik net zo oud als zij. In een oogwenk zal mijn jeugd vervlogen zijn.” Toen nog denkend dat dat iets goed was, sloot ik mijn ogen en bedacht ik me dat ik als ik mijn ogen weer open zou doen, ik als een tijdreiziger tien jaar verder zou zijn. Dan zou ik eindelijk volwassen zijn, dacht kleine onnozele ik. Toen ik me dit laatst allemaal herinnerde, sloot ik mijn ogen en deed ik ze weer open. Daar was ik dan tien jaar verder. In een oogwenk. Ik was inderdaad een tijdreiziger, maar wie weet hoe ver ik deze keer in de toekomst beland als ik mijn ogen weer sluit en open…

Misschien was het geen goed idee om het lied “One Day” van Asaf Avidan toe te voegen aan mijn playlist op Spotify. De lyrics “One day baby, we’ll be old. Oh baby, we’ll be old and think of all the stories that we could have told,” hebben me misschien geen goed gedaan. Het geeft me dat verstikkende gevoel dat de tijd steeds sneller voorbijgaat en ik moet opschieten. Opschieten voor ik plotseling oud ben en me realiseer dat het leven me is ontglipt. Opschieten met wat? Ik moet opschieten met het afronden van mijn studie, opschieten met het vinden van een levenspartner, opschieten mijn toekomst te creëren. Want ik heb het allemaal zelf in de hand. Alle mislukkingen en successen zijn mijn eigen verantwoordelijkheid. Ik moet goede cijfers halen. Ik moet alle kansen grijpen. Ik moet tegelijkertijd ook nog genieten.

Ik moet, moet, moet…

Ademen.

In en uit.

Ik moet niets, behalve blijven ademen.

Een getal is namelijk niets totdat we er betekenis aan geven. Gewicht is ook maar een getal op de weegschaal; het zegt niets over je gezondheid of je uiterlijk. Je leeftijd is ook maar een getal; het zegt niets over hoe je in het leven staat of je innerlijk. Misschien moet ik nu stoppen met piekeren. Misschien probeer ik dit jaar dankbaarder te zijn voor het feit dat ik het privilege heb al negentien jaar op deze aarde rond te lopen. Misschien vier ik ooit nog wel mijn verjaardag.