Door: Anouk Boot
Terwijl ik dit schrijf ben ik omringd door dozen en spullen en nog meer dozen en nog meer spullen. Over ongeveer twee weken ga ik namelijk verhuizen, of eigenlijk: het huis uit. Mijn vleugels uitslaan, op eigen benen staan. Iets wat hoort bij deze levensfase natuurlijk, maar wat de laatste jaren steeds moeilijker is geworden. Ik kwam met wat toeval en veel geluk iets tegen in de welbekende Facebook-groepen en opeens was het geregeld. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het best spannend vind, maar de spanning die ik tegenwoordig zo vaak voel bestaat uit wel meer dan dat.
Hoewel nieuwe mensen ontmoeten, studeren en verhuizen allemaal bij dit deel van het leven hoort, horen er tegenwoordig ook angst en twijfels over de toekomst bij. Wij studenten en jongvolwassenen worden dagelijks geconfronteerd met de klimaatcrisis, de wooncrisis en problemen en oorlogen die overal ter wereld woeden. Wat een heerlijk vooruitzicht. Nu dealen we met studeren, rondkomen, het zoeken naar een kamer, het opbouwen van een studieschuld. Als dat achter de rug is, mogen we dealen met een thuisplaneet die zo goed als verdoemd is, het vinden van een baan om die hoge schulden af te kunnen betalen en het op zoek gaan naar een huis dat we kunnen betalen.
Ik weet dat het moeilijk (of bijna onmogelijk eigenlijk) is om één verantwoordelijke aan te wijzen, maar ik vind het nogal oneerlijk. Vroeger zei mijn vader altijd dat dit “de tijd van je leven is” en “voor je het weet is het voorbij en moet je jarenlang 40 uur in de week werken”. Maar hoe kan ik van deze tijd genieten, hoe kunnen wij allemaal van deze tijd genieten, als we elke dag worden geconfronteerd met alle narigheid die ons staat te wachten? Voor nu ga ik maar even verder met inpakken en proberen me niet al te veel zorgen te maken over de toekomst, maar me vooral te focussen op die spannende volgende stap.
Average Rating