Read Time:1 Minute, 33 Second
Er is een gedicht dat mij al jaren bezighoudt. Ik hoorde het voor het eerst tien jaar geleden, en sindsdien krijg ik het niet meer uit mijn hoofd. Destijds zag ik er de ernst er wel van in, maar dat het helaas zo actueel is geworden als nu, had ik nooit gedacht.
Zo zie ik vele parallellen met vandaag de dag, waarin we, soms onschuldig, soms ook niet, duizenden foto’s maken van de mensen en dingen om ons heen. We zijn onze eigen fotografen geworden en de telefoon is het visuele dagboek geworden. We maken foto’s van vrienden, de natuur, bijzondere gelegenheden etc. Maar ook van humanitaire rampen en van oorlog. Denk bijvoorbeeld aan de oorlog tussen Israël en Hamas, waarbij fotografen de enige mensen zijn die kunnen vastleggen en delen aan de wereld wat er daar precies gaande is: Genocide met wereldwijd, in de geschiedenis, nog nooit zo veel ooggetuigen als nu.
Het doet mij allemaal denken aan het gedicht ‘Een foto’ van Willem Wilmink. Waarin duidelijk wordt dat één foto inderdaad meer zegt dan duizend woorden. Een gedicht dat je doet reflecteren naar je eigen gedrag en waar jij staat. Niet alleen nu, maar ook later in de geschiedenisboeken.
Een foto – Willem Wilmink
Van die razzia’s zijn foto’s
Jonas Daniël Meijerplein
waar de Duitse militairen
joden aan het treiteren zijn
Een bange man met keurige
schoenen
lange jas en vlinderdas
wordt over het plein gedreven
of het daar een veemarkt was
Kijk, daar staan drie Duitse
soldaten
met een spottend lachje bij
en daar kijkt een vierde Duitser
misschien toch beschaamd, opzij
Stel je voor je zag die foto
van de man met vlinderdas
en je zou opeens ontdekken
dat het je eigen vader was
Soms moet ik er ook aan denken
hoe het die andere zoon vergaat
die ontdekte, kijk mijn vader
is die lachende soldaat
Happy
0 %
Sad
0 %
Excited
0 %
Sleepy
0 %
Angry
0 %
Surprise
0 %
3
0
Average Rating