Collagegedicht uit Wolkers

Read Time:1 Minute, 9 Second

Voor deze bloeiende bevrijdingsdag ging gastschrijver Tim aan de slag met teksten van Jan Wolkers. Door te knippen en plakken met zinnen, heeft hij een nieuwe tekst geschreven. Creatief zoals we dat van een Piclasso-lid mogen verwachten!

Als kind werd ik altijd geconfronteerd met Jan Wolkers: zweverig op TV of in de boeken. De thematiek van zijn kunst is diep verweven met de natuur, diens schoonheid en lessen.
In het licht van de komende lente en deze natuurliefhebber/kunstenaar, een collage gedicht:

Het zilveren strooisel van de sneeuwklok
Weerspiegelt het gesternte van de winter.
Er staat geschreven, “Ik maak alle dingen nieuw!”
Maar de akkoorden zijn een waslijn van verdriet,
Messcherpe vlagen knakken het geloof van hem die weg wil vluchten uit dit wreed begin.
De ijzelregen geselt bloei tot glazig moes, de lente is niet altijd groen geweest.

Er is in de oktoberstorm meer leven dan in de kille vlagen van april.
Is dit de geboorte van nieuw leven?
De winterslaap wordt wreed verstoord door groeikracht, de huiver doet het tere groen verstijven. Men tilt een blad op en daar staat geschreven, in taal slechts de wormen is gegeven,
dood, dood en nog eens dood, en even leven.
Want de winter heeft zijn laatste adem uitgeblazen, en langzaam breekt de lente door de grond.

Ik heb de winter liefgehad.
En wie kan nou de lieflijkheid van mei bedenken?