Read Time:7 Minute, 2 Second

Hier volgt het volgende hoofdstuk van het Young Adult boek ‘Spectator,’ geschreven door Justin. Mocht je de eerdere hoofdstukken hebben gemist, dan kun je deze teruglezen onder het kopje ‘Boek: Spectator’. Veel leesplezier!

Lotte en ik zijn bijna bij het schoolfeest als ik het toch niet kan laten om David te bellen. Ik moet weten of hij er al is en waar hij staat, en vooral met wie hij is aangekomen. “Hoi dit is David, bel een andere keer maar terug, joe!” Dankjewel David, daar zat ik net op te wachten…

Aangekomen bij de feestlocatie worden we begeleid naar de fietsenstalling waar ik David zie staan met iemand die ik niet ken. “Yo Tim!” Ik sein Lotte dat ik zo terug ben en zeg David gedag. “Tim, dit is Ellie.” Ellie lijkt als twee druppels water op Emma Stone. Hoe heb je dit nou weer voor elkaar gekregen, denk ik bij mezelf. David zegt dat ik een leuke date heb. Ik geef hem een middelvinger en loop naar die leuke date van me. We lopen een grote tuin in, richting een partytent met een tafel waar Duncan en zijn date Keet flink in gesprek zijn. “…maar ik bedoel, jij zou ook voor Thorne hebben gekozen,” zegt Keet. Ze hebben het duidelijk over één of ander spel. “O hoi jongens!” Keet schakelt snel van onderwerp. Iedereen weet dat zij een echte gamergirl is, ook al wil ze dat zelf niet toegeven. Lotte gaat naast Keet zitten en ik ga ondertussen wat te drinken halen.

Bart staat naast me bij de dranktafel. Hij zit in de organisatie en heeft de partytenten geregeld. “Weet jij waar Chris is?” vraagt hij aan mij. Hoe moet ik dat nu weten? Ik ben er net. Het is niet alsof ik altijd alles van haar weet. Ik weet niet eens of ze er wel is. “Ze moet de dansvloer openen,” vult Bart aan. “Niet gezien,” zeg ik. Hij zucht en gaat naar zijn vrienden. Ik heb vier biertjes vast als ik tegen Ellie aanloop. Bijna laat ik de drank vallen. “Ho! Sorry Tim,” lacht ze. “Ik zoek Maartje.” Die heb ik wel gezien. “Achter de blauwe partytent.” Ze bedankt me en loopt weg. Ik kom net aan bij mijn tafel als ik de microfoon hoor aangaan. Chris staat in een fantastische jurk bij de draaitafel. Ze begint te praten: “Ehm hallo mag ik even jullie aandacht! Dankje. Welkom allemaal bij het feest van de eeuw. Ik wil jullie namens de hele organisatie alvast bedanken en veel plezier wensen deze avond! Ik zal nu de dansvloer openen.” Ze loopt naar het stuk gras voor de draaitafel dat de dansvloer moet voorstellen en wijst naar de DJ. Een danceplaat begint te spelen en ze begint te dansen. Snel komt de rest van de organisatie erbij om het ijs te breken en zo komt iedereen los.

Rond half elf loop ik de tafels rond om met iedereen even een gesprekje te voeren. Bij Esmee vraag ik met mijn dan al redelijk aangeschoten kop hoe het gaat met David. Ze kijkt me vol onbegrip aan en draait zich om. Wat ben ik stom! Ik had er gewoon helemaal niet bij nagedacht. Voor ik nog wat verkeerds kon gaan zeggen, komt Lotte naar me toe en trekt me mee naar achter de tenten. Daar staat Bart met een groepje anderen te roken. Aan de geur te ruiken, is het wiet. En ja hoor, Lotte doet gezellig mee. Eerlijk gezegd ben ik best wel benieuwd naar hoe het voelt om high te zijn. Ik neem ook een paar trekjes, maar heb niet het gevoel dat er wat gebeurt. Lotte daarentegen voelt hem wel. Ze kijkt warrig en ik breng haar naar een bankje, omdat ze bijna niet meer kan staan. Gelukkig is Sanne daar, die meteen water voor haar gaat halen.

Ik kijk het feest rond. In de hoek zie ik Chris in haar eentje op een bankje zitten. Ze kijkt ietwat jammerend. Als Sanne terug is, laat ik Lotte alleen met haar en loop ik naar Chris. Terwijl ik naast haar ga zitten vraag ik wat er is. “Job is niet gekomen.” Ze trekt me naar haar toe. Haar hoofd legt ze op mijn schouder. Ik probeer haar te troosten. Ze pakt mijn middel vast en knuffelt mijn zij. Mijn hand strijk ik over haar hoofd. Ze houdt me dicht tegen haar aan.

“Ik ga wat te drinken halen.” Chris staat op, maar voor ze weg kan lopen sta ik ook op. Half knuffelend staan we daar. Je weet wel hoe ze in romantische films altijd die cliché-scènes hebben waar de twee geliefden tegenover elkaar staan en elkaar in de ogen staren? Dat is precies dit! Of ja, bijna dan. In films draait dit vaak uit op een zoen met vuurwerk en mooie muziek op de achtergrond. Wij houden elkaar gewoon vast, alsof we aan elkaar gekleefd zitten. Ze heeft mooie ogen. Haar hand gaat van mijn rug naar mijn borst als ze me loslaat om naar de dranktafel te lopen. Ik kijk haar na. Heel even voel ik me de gelukkigste man op aarde. Heel even lijkt het alsof wij de enige zijn op dit feest. Heel even kan ik van dit moment genieten. Maar al snel wordt ik uit mijn trance gehaald door David. “Tim! Tim luister!” Ik kijk David aan. Hij ziet er gespannen uit. Voor ik kan vragen wat er is, neemt hij mij mee achter de tent. “Tim, je kunt dit niet doen!” Ik snap hem niet: “Wat bedoel je? Waarom doe je zo raar?” De blik in zijn ogen zegt dat dit gaat over Job. “Job?” vraag ik zo rustig mogelijk. Hij antwoordt verward. “Je bedoelt dat je het weet van Job?” Hij laat mij niet antwoorden. Waarschijnlijk heeft hij door dat ik niet helemaal begrijp wat hij bedoelt. Correct. Ik heb geen idee wat er met Job is behalve dat hij niet is komen opdagen. David gaat verder. “Job staat op Dumpert. Hier, kijk zelf maar.” Hij geeft me zijn telefoon. In beeld is te zien hoe een jongen gepijpt wordt door iemand die ik herken van school. Ze draagt oranje kleren. Op de grond ligt oranje confetti. Koningsdag. Richting het einde van de video draait de camera naar de jongen toe. Ik weet genoeg.

Ik loop terug naar de plek waar ik op Chris wacht. Ik ben de tent nog niet eens binnen of Lotte gooit haar armen over mij heen. Er kan geen ongunstiger moment hiervoor zijn dan nu. “Tim! Hey! Tim! Waar was je? Kom bij ons staan!” Hier kon ik niet onderuit. Sanne kijkt niet al te vrolijk als ze me ziet. Geïrriteerd fluistert ze dat ik mij onverantwoord gedraag door mijn date te ditchen op het moment dat het slecht met haar ging. Zeggen hoe het zit kan ik niet doen. Als Job via via erachter komt dat ik iets voel voor Chris, dan- Dan wat? Job heeft grotere problemen op dit moment. Maar dannog, ik ben hier met Lotte. Hoe slecht zou het voor mijn reputatie zijn als ik haar op deze manier in de steek laat voor een ander? Dat en nog een paar andere gedachtes dansen door mijn hoofd: Wie weten het van Job? Was dat filmpje van dit jaar of van een vorig jaar? Zal ik nog een biertje halen? Alleen op die laatste gedachte weet ik het antwoord.

Met een nieuw biertje in mijn hand denk ik toch nog een keer na over de vragen die ik had. Eigenlijk komen er steeds nieuwe vragen bij. Zeker nu ik Lotte zie dansen op de dansvloer. Ik ben blij dat het weer beter met haar gaat. Misschien is het de alcohol, maar ik voel me goed om haar zo te zien. Ze lijkt gelukkig. David, die ondertussen bij me is komen staan, geeft me een zetje in de richting van de dansvloer. Nog voor ik achterom kon kijken, sta ik al midden tussen de dansende jongeren. Bewegend op de muziek probeerde ik richting Lotte te lopen. “Hoi!” zeg ik ongemakkelijk. Lotte kijkt nauwelijks op. Ze is veel te druk met haar handen heen en weer te slingeren. Als ze me dan uiteindelijk toch ziet, kijkt ze mij aan en lacht. “Hai hai Timmie! Kom dansen!” Kijk, ik ben echt niet de beste danser ooit. Maar mijn moves lijken Lotte goed te doen. Misschien juist wel omdat het komisch slecht is.

Door: Justin

About Post Author

Justin Klein Tank

In mijn columns en artikelen kom je veelal politieke en maatschappelijke thema’s tegen die op het moment van uploaden zeer relevant zijn. Mijn interesses liggen dan ook in dit gebied. Ik volg het maatschappelijk debat op de voet en haal mijn informatie uit veel verschillende journalistieke en wetenschappelijke bronnen. Mijn stukken zijn een analyse van deze informatie, en dus een analyse van onze samenleving. Maar bovenal vind ik schrijven erg leuk om te doen.
Happy
Happy
0 %
Sad
Sad
0 %
Excited
Excited
100 %
Sleepy
Sleepy
0 %
Angry
Angry
0 %
Surprise
Surprise
0 %

Average Rating

5 Star
0%
4 Star
0%
3 Star
0%
2 Star
0%
1 Star
0%

Geef een reactie

Previous post Waarom we massaal onze stem moeten laten horen
Next post De Boekenweek: De favoriete Nederlandse boeken van LAS’ers!
Gastschrijver worden?

KLASsepost is altijd op zoek naar gastschrijvers die hun persoonlijke, maatschappelijke, ideologische of grappige verhalen met het LAS-publiek willen delen. Dus heb jij nog een tekst, gedicht, fotoserie of shortfilm liggen die je eindelijk durft te delen? Of begint de inspiratie te borrelen om nieuwe dingen te gaan creeëren? Meld je dan nu aan als gastschrijver!