Spectator

Read Time:7 Minute, 46 Second

Door: Justin

Al in 2017 ben ik begonnen met het schrijven van dit verhaal, dat uiteindelijk een young adult roman moet worden. Alle personen en gebeurtenissen zijn fictief, en de namen zijn gekozen in een tijd dat ik weinig mensen kende die dezelfde namen droegen (voel je dus niet aangesproken als jouw naam gebruikt wordt 🙂). Schrijven is voor mij altijd een work-in-progress en ik ben dus ook nog lang niet klaar.

Het naar buiten brengen van Spectator voelt voor mij als een grote stap. Meer dan 5 jaar zit ik hier al op te broeden en eindelijk deel ik dit met anderen. Ondanks dat studenten niet helemaal de doelgroep zijn van het genre wens ik je veel leesplezier toe!

Spectator komt in de loop van het jaar in losse stukken online.

Hoofdstuk 1

Ken je dat, dat wanneer je ergens nieuw bent, je iemand tegen het lijf loopt waarvan je alleen maar denkt: Wauw. Liefde op het eerste gezicht. Dat was dit absoluut niet.

Toen ik Chris leerde kennen op de sportclub spraken we elkaar maar weinig. Ze trok dan ook vooral op met de andere meisjes, en ik met de jongens. Ze leek me altijd wel een zelfverzekerd en uitgesproken meisje; een beetje eng bijna. Het was hier waar het begon.

De eerste tijd ging alles prima. We spraken elkaar niet zo veel. Er was dan ook niet zo veel te bespreken. Maar na een maandje veranderde dit. We startten gesprekken over van alles: school, sport, muziek, wat dan ook. Elke keer weer draaide het uit op ruzie. We waren het niet eens met elkaar, vonden dat de ander ongelijk had en verdedigden onze mening soms ook fysiek. Zoals je begrijpt, waren onze trainers hier niet zo’n fan van. Ze vonden het beter als we niet meer bij elkaar in de buurt stonden. Dat dus. Toch werkte het wel; geen ruzie meer, meer begrip voor de ander diens mening en veel meer gezelligheid tijdens het trainen. Echt vrienden werden we niet. Nog niet.

–

Een aantal jaar later kwamen we bij elkaar op school, nu drie jaar geleden. We zeggen gedag in de gangen, en zijn vriendelijk wanneer we elkaar (al dan niet te vaak) spreken. Nu is daar de afgelopen maanden verandering in gekomen. Ik spreek veel meer met haar. Ik vertrouw haar meer. Het voelt alsof er een betere connectie is. Ik wil Chris dan ook graag mee uit vragen, gewoon iets simpels zodat ik deze connectie in stand kan houden, en het liefst kan verbeteren. Een terrasje pakken bijvoorbeeld.

Ik loop door de gang van school, hopend Chris tegen te komen. Als het goed is, is ze nu ook uit. Kijk, daar loopt ze wel. Ik ga naar haar toe en spreek haar aan. “Hoi.” “Hai Tim.” “Chris wacht even, ik wil je nog wat vragen.” Chris blijft staan. Ze kijkt vrolijk. “Heb je zin om gezellig een terrasje te pakken?” “Nu?” Ik knik. “Zou wel willen, maar moet snel naar huis. Ik ga dit weekend naar m’n opa en oma.” “En… dan kan het ook niet heel snel?”, zeg ik nonchalant. “Ze wonen in Groningen, dus nee helaas. Ander keertje?” Ander keertje. Tja. Ik stem in en we zeggen gedag. ‘KUT’, denk ik bij mezelf. Volgende week misschien? Zien we dan wel weer.

Hoofdstuk 2

Ja, dat zei ik allemaal wel zo mooi, maar deze week regent het en met regen op een terras zitten is niet echt een goede combinatie. Ik zal dus wat anders moeten bedenken. Of wat langer wachten. Dat laatste is denk ik het beste om te doen; komt het minder wanhopig over. Het is maandag, dus moet ik gewoon weer naar school. De eerste drie uren vliegen voorbij. David vertelde trots dat hij met zijn vriendin Esmee naar Arnhem was geweest dit weekend. “Gescheiden bedden…” Ach wat heeft hij het toch zwaar, maar niet heus. Zijn ouders betaalden het nota bene, iets wat die van mij nooit zouden doen. Sowieso was het al wonderlijk dat ze überhaupt mochten gaan. Twee pubers alleen in een hotelkamer. Ik heb alleen het idee dat het niet zo goed gaat tussen die twee. Bij natuurkunde zaten ze niet bij elkaar, en ook nu bij biologie verspreiden ze zich. Ik heb ze nog geen oogcontact zien maken. “Gaat het een beetje tussen jullie twee?” vraag ik. “Prima. We geven elkaar gewoon even de ruimte.” Waar heb ik dit smoesje eerder gehoord: Alleen maar in ieder cliché dramastuk. “Dus wat gebeurde er in Arnhem?” “Niks zeg ik toch. Jij bent al net zoals die vrienden van Es. Alleen maar zeuren en…” Ik onderbreek hem omdat ik Esmees vriendin Julia naar ons zie kijken. Erg blij lijkt ze niet. “Wij zijn vrienden, dus jij gaat me gewoon vertellen wat er is gebeurd.” David zucht. “Goed dan.”

“Toen we vrijdagmiddag aankwamen waren we nog een uur te vroeg om in te checken, dus liepen we een stukje door de stad. Zoals dat altijd gaat met vrouwen moesten we stoppen bij allemaal boetiekjes en kraampjes voor dingen die Esmee niet nodig had. Dit kostte nogal wat tijd, dus kwamen we een half uur te laat bij het hotel. ’t Kon me niet veel schelen op zich, totdat we de grootte van onze kamer zagen. Ruim opgezet wel, maar door al die extra troep van Esmee was er van een looppad al gauw geen sprake meer. Van die bedden weet je het al. Ach ja, verder met het verhaal. ’s Avonds gingen we uit eten in een heel leuk cafeetje in het centrum. Nog even wat te snacken halen voor in het hotel en toen was de avond ook al snel weer over. Zaterdag ging heeeeel snel; museum en drank, je weet wel. Het ding is, gisteren zo’n twee uur voordat we d’r uit moesten was Esmee aan het douchen terwijl ik nog sliep. Toen ze klaar was en ik wilde gaan douchen werd ze boos: ‘Waarom ben je nog niet wakker? Je weet toch dat we zo moeten uitchecken!’ Ik legde haar uit dat ik aan het wachten was tot zij klaar was en dat ze niet zo moest stressen. Toen werd ze boos en sprak ze de rest van de dag niet meer met me. Ik bedoel, kom nou.”

“Daar zal ze dan toch iets van opgekropte woede in hebben losgelaten ofzo, want jullie waren ontzettend close.” David kijkt me onbegrijpelijk aan, alsof ik Chinees spreek.

De bel gaat en we lopen de klas uit. Achter me hoor ik Lotte en Julia praten over ene Job. Ook hoor ik de naam Chris vallen. “Zou een leuk stel zijn” en “Er moet actie in de tent komen” vangen mijn aandacht. Het zou toch niet- Als ze die Job leuk vindt zou ik dat toch wel gehoord hebben. Of niet? Ik besluit me in het gesprek te mengen. “Job? Dat is een arrogante player.” “Zit jij ons af te luisteren, Tim?” Ik schrik. Lotte gaat verder. “Haha grapje. Jij kent Chris ook hè?” “Ik sport samen met haar.” “Had ze ook wel een keer gezegd geloof ik. Maar wat zei je over Job? Ik had daar nog niks van gehoord.” Kut. Wat moet ik nu zeggen? “Had ik van Sanne, een vriendin van David. Of het waar is weet ik niet.” Pure bluf dit, ik ken Job niet eens. “Sanne bedenkt wel vaker dingen als ze het ergens niet mee eens is.” Voeg ik snel toe. “Haha Tim.” Lotte lacht. “Sanne zuigt altijd van alles uit d’r duim.” “Lotte!” Julia raakt geïrriteerd. “Kom eraan Julia! Doei Tim.” Ze lopen richting het trappenhuis. Ik draai me om om naar de lockers te gaan. Wanneer ik de hoek omsla, loop ik op een tegenligger. “Oeps sorry.” Ik kijk op en zie Chris met rode wangen haar tas oppakken. “Was mijn schuld, sorry.” Ze lijkt mijn excuses te aanvaarden. “Ga je vanavond trainen?” Ze antwoordt aarzelend. “Denk het wel. Moet het weer eigenlijk even meezitten.” Ik lach. Ze glimlacht en loopt weer verder. Ik ga naar mijn locker en pak mijn gymspullen. Na de pauze gaan we gymmen.

Trefbal. David en ik zitten bij elkaar in het team en we praten over Danger Zone, een film die binnenkort uitkomt. “Jij en Esmee gaan daar vast heen, hè?” David kijkt naar de grond. “Ik weet waarom Esmee zo boos is.” Ik zie hem even helemaal instorten. “Esmee zegt dat ik vreemd ben gegaan.” Ik schrik. “Hè wat? Hoe dat zo?” “Nou,” vertelt David, “Esmee zegt dat ik me zaterdag ‘onverantwoord’ heb gedragen. Ze zegt alleen niet wat ze ermee bedoelt. Kijk, ik weet vrij weinig meer van die dag.” “Maar heb je dan gezoend met iemand anders of wat ziet ze onder vreemdgaan?” Ik snap dat Esmee boos is in het geval dat David echt is vreemdgegaan. Maar waarom zou ze het niet gewoon tegen hem zeggen? “Ik had je toch al gezegd dat ik het niet meer weet!” David reageert fel. Als laatste zeg ik tegen hem: “Ik vind het echt kut voor je man, maar dit zul je echt zelf op moeten lossen.” De rest van de dag heb ik niet meer met hem gepraat. Nog even dacht ik dat ik misschien naar Esmee kon gaan, maar snel veranderde ik van plan. Uiteindelijk zijn dit niet mijn zaken.

About Post Author

Justin Klein Tank

In mijn columns en artikelen kom je veelal politieke en maatschappelijke thema’s tegen die op het moment van uploaden zeer relevant zijn. Mijn interesses liggen dan ook in dit gebied. Ik volg het maatschappelijk debat op de voet en haal mijn informatie uit veel verschillende journalistieke en wetenschappelijke bronnen. Mijn stukken zijn een analyse van deze informatie, en dus een analyse van onze samenleving. Maar bovenal vind ik schrijven erg leuk om te doen.

j.g.m.kleintank@students.uu.nl