Bestuursblog #78

Read Time:4 Minute, 38 Second

Hoi lieve lezer,

Het is alweer tijd voor een bestuursblog, iets waar ik enorm naar uitkeek om te schrijven tot ik het nu doe. Ik weet gewoon niet zo goed wat mensen nu echt van mij willen weten of wat ik moet vertellen (klassieke openingszin van een bestuursblog maar wel de realiteit). Wat is nou echt interessant aan het leven van een bestuurder? Het is voornamelijk vergaderen, kamerdagen, dingetjes doen op je laptop en naar activiteiten gaan (oké het is wel ietsie pietsie veel meer dan dat maar dat is de samenvatting). Ik ga er toch maar wat over schrijven.

Afgelopen week was de kick-off week. Het begon bij het eerstejaars introductiecollege van de opleiding met meteen daarop aansluitend suppen met alle mentorouders en eerstejaars. Toen ik alle mentorouders zag staan in hun groene shirtje merkte ik pas hoe erg ik de Atlassers had gemist, het was zo fijn om iedereen weer te zien! Zo voelde de rest van de kick-off week ook voor mij, het was echt weer een beetje thuiskomen bij Atlas na een lange heerlijke zomer. Het was echter natuurlijk niet alleen maar bijkletsen met oude bekenden, maar ook alle nieuwe eerstejaars (At)lassers leren kennen. Het was best intens om zoveel nieuwe mensen in een keer te ontmoeten, maar ik heb wel intens genoten van alle energie en nieuwsgierigheid van iedereen (ben je eerstejaars en lees je dit, dankjewel voor een topweek!!). De kick-off week was voor mij echt een soort laatste bevestiging die ik nodig had: een bestuursjaar doen voor Atlas is precies wat ik wil en past bij mij. Het lijkt misschien alsof je als bestuurder dit altijd zeker moet weten, maar dat is niet zo. Ik heb met vlagen echt getwijfeld of het allemaal wel goed zou komen en of ik er goed aan had gedaan om de beslissing te nemen om te solliciteren. Nu durf ik wel te zeggen dat ik heel erg dankbaar ben dat ik het heb gedurfd en natuurlijk dat bestuur 19 mij het vertrouwen heeft gegeven om deze functie te vervullen. Uiteindelijk bleek ik namelijk gewoon ouderwets bang te zijn voor hetgeen waarvan ik niet wist wat het me zou brengen. Nu weet ik dat nog steeds voor een groot deel niet, we zijn immers pas net begonnen, maar het voelt gewoon goed en dat is genoeg bevestiging voor mij.

Waar ik soms wel van kan schrikken is hoe erg angst je kan tegenhouden in het leven. Bang zijn voor de toekomst en het onbekende, bang zijn voor het niet-weten, ze houden mij regelmatig tegen om dingen te doen of dingen te zeggen die ik kwijt wil. Dit frustreert me enorm en kan ertoe leiden dat ik helemaal dichtklap en paniekerig een soort controle wil behouden. Die kant van mezelf, ookwel isis-crisis, is een kant die ik niet graag tegenkom en waar ik eigenlijk alleen uitkom door toe te geven hoe onzeker ik me in zo’n moment voel. Het kost me soms al mijn moed om zoiets toe te geven. Mijn moeder en ik hebben een uitspraak hierover die we uit een of andere Amerikaanse Romcom hebben gevist en die altijd is blijven hangen. We noemen het 20 seconden moedig zijn. Soms moet je 20 seconden iets doen waar je eigenlijk veel te bang voor bent, is ons motto. Het kan gaan over alles: iemand bellen om te vertellen wat je voelt (je hoeft alleen maar op bellen te drukken, daarna kun je niet meer terug), op bevestigen drukken van een interrailticket (ook al heb je nog niemand om mee te gaan), op je glas tikken met je mes (waarna je de speech die je hebt geschreven wel moet gaan vertellen) of het verzenden van je bestuur-sollicitatiebrief. Dit zijn allemaal voorbeelden uit mijn leven, ongetwijfeld zijn er meer. Niet al deze acties kosten 20 seconden, maar om ze te beginnen moet je maximaal 20 seconden moedig zijn, daarna kun je niet meer terug en ga je dus vanzelf vooruit. Best leuk, zo’n motto van mama.

Over mijn moeder gesproken, gisteren was ze jarig en werd ze 60 jaar!! We gingen uit eten met haar vriendinnen en haar zus in een geweldig restaurant in Amsterdam (aanrader: met je moeders vriendinnen uit eten gaan is supergezellig!). Ik vond het heel erg bijzonder om haar verjaardag zo te vieren. Omdat het zo’n speciaal moment was ben ik in plaats van mijn bestuurstaken (zoals dit blog) een speech voor haar gaan schrijven. Mijn moeder en ik zijn heel erg hecht en voor belangrijke beslissingen ga ik altijd naar haar toe. Gister heb ik haar verteld hoe dankbaar ik ben dat ze mijn moeder is (zoals ik al zei was die speech beginnen ook zo’n 20 seconden moed momentje). Mijn perfecte imperfecte moeder, zo noemde ik haar. Ik wist niet dat ik die woorden in me had en dat het me zo ging raken, totdat ik voor haar zat en haar kon vertellen wat ze voor me betekent. Wat ik denk ik wil zeggen is dat ik dankbaar ben voor alle momenten dat ik wel moedig ben. Want die brengen me hier waar ik nu zit. In 005, glunderend over het feit dat ik gisteravond heb weten te verwoorden hoe veel ik van mijn moeder houd, achter mijn laptop waar ik dan toch echt een bestuursblog mag schrijven, omdat ik zowaar bestuur ben. Vandaag ben ik een gelukkig mens.

Lieve knuffel,

Isis