(Op)nieuw begin(nen)

Read Time:3 Minute, 15 Second

Het is het begin van 2023 als ik met mijn ziel onder mijn arm de trein uitstap op station Utrecht, onderweg naar een hospiteeravond. Ik woon op dit moment in Tilburg waar ik journalistiek heb gestudeerd, mijn relatie die ik deze twee jaar heb gehad is voorbij en ik ben net begonnen met een nieuwe opleiding. Ik ben twintig maar voel me ineens weer zeventien, een jong, kwetsbaar meisje met goede hoop en op zoek naar aansluiting en erkenning. Tilburg is voor mij verleden tijd, ik heb daar niks meer te zoeken. Ik verlang naar een andere stad, een plek om te helen en vooral een nieuw begin.

Op het station is het druk, het is rond een uur of half 8 en hoewel de avondspits al voorbij is krioelen de mensen als mieren langs elkaar heen. Ik vind de drukte wel prettig, lekker anoniem. Terwijl ik naar de bus loop denk ik na over alle mensen die op hetzelfde moment als ik hier zijn, hoe ze allemaal gevoelens en gedachtes hebben, hoe ze allemaal ergens vandaan komen. Hoeveel mensen hier zouden ook net een relatiebreuk hebben gehad? Wie is net terug van een begrafenis? Zouden er mensen zijn die voor het eerst met de trein gaan vandaag? Wie is er, net als ik, op zoek naar een nieuw begin?

Een kleine busrit later stap ik het oude krakkemikkige gebouw binnen waar ik misschien wel ga wonen. Iet wat ongemakkelijk ga ik op het puntje van de bank zitten en drink mijn gekregen biertje iets te snel op. “Waar kom je vandaan?” vraagt een van de jongens naast mij. Ik bedenk me ineens dat deze vraag lastiger te beantwoorden is naarmate je ouder wordt. Ik kom oorspronkelijk niet uit Tilburg maar het voelt raar op de laatste twee jaar niet te benoemen, daar in Tilburg is ook een stukje van mij, daar ben ik ook ouder geworden, daar heb ik ook gelachen, gehuild en gevierd. Aan de andere kant van de bank zit een meisje met bruine krullen, ze kijkt me vriendelijk aan en vraagt waar ik naar op zoek ben, weer zo’n ingewikkelde vraag. Half grappend zeg ik “ik kan wel een nieuw begin gebruiken”. Zo begin ik te vertellen, over mijn leven in Tilburg, over mijn ex-vriend, over de vrienden die ik daar heb en over mijn afgelopen maanden. Stukje bij stukje leren de huisgenoten meer over mij. Zo’n hospiteeravond is eigenlijk ook maar een vreemd fenomeen denk ik bij mezelf, ik zit hier maar te vertellen en misschien zie ik deze mensen wel nooit meer terug. Ik neem de laatste slok van mijn biertje en zeg mijn misschien wel nieuwe huisgenoten gedag.

Eenmaal terug op het station word ik gebeld, het is de jongen die naast mij op de bank zat. “Zou je bij ons willen komen wonen?” luid het aan de andere kant van de telefoon. Een vlaag van opluchting stroomt over me heen, “ja natuurlijk” zeg ik snel. Na ons korte gesprek sta ik weer alleen op het station, wachtend op de trein terug naar Tilburg. Het verlangen naar een nieuw begin ebt ineens langzaam weg en maakt plaats voor angst, mijn veilige bubbel moet ik verlaten, alles wat mij vertrouwd was laat ik straks achter en dan moet ik het weer helemaal opnieuw doen.

Twee weken later sta ik voor de laatste keer in mijn oude kamer. Ik neem de tijd om gedag te zeggen, gedag tegen de ramen, de gordijnen, de vloer. Ik staar naar mezelf in de spiegel en zeg gedag tegen mezelf, mijn oude zelf. “je hebt dit nodig” herhaal ik een paar keer. Ik sluit de deur voorgoed, een nieuw begin.

Een jaar later is het meisje met de bruine krullen mijn beste vriendin. En terwijl we samen buiten in de zon zitten te ontbijten kan ik me niet voorstellen dat het ooit anders is geweest.