Bestuursblog #79

Read Time:3 Minute, 21 Second

Een Mannenweekend op Zee: Onze Minicruise naar Newcastle

Afgelopen weekend besloot ik samen met mijn broer, broertje en vader een typisch mannenweekend te beleven: een minicruise naar Newcastle. De reis begon toen mijn vader me oppikte in Leidsche Rijn. Vanuit daar reden we door naar IJmuiden, de haven waar ons avontuur zou beginnen. Bij aankomst zagen we de enorme ferry liggen, gehuld in de prachtige industriële schaduwen van Tata Steel.

Bij de douane kwamen we een kleine hindernis tegen. Blijkbaar hadden we niet de juiste papieren bij ons voor mijn broertje, iets wat schijnbaar vereist is zodat je het kind niet kan ontvoeren. Gelukkig was de Marechaussee niet de moeilijkste, en konden we zonder veel oponthoud aan boord van het schip.

Eenmaal op de boot begonnen we onze ontdekkingsreis. De hut was klein maar functioneel, met bedden die we vanaf de muren konden uitklappen. Natuurlijk moesten we de boot verkennen, dus we gingen alle dekken af, op zoek naar een plekje waar we rustig een spelletje konden spelen. We vonden een plek en genoten van onze zelfgemaakte pastasalade, want het eten aan boord was ronduit prijzig.

De avond eindigde in een soort Engelse pub aan boord, waar een man met een gitaar optrad. Deze beste man kende ieder nummer uit de jaren ’70 uit zijn hoofd. Hoewel de sfeer gezellig was, maakte de lichte deining van de boot de eerste nacht behoorlijk onrustig en wat misselijkmakend.

Na een nacht van 16 uur varen, kwamen we aan in Newcastle. De eerste kennismaking met de stad begon met een bustrip naar het centrum, geleid door een chauffeur die overduidelijk geen weet had van een snelheidslimiet. Toch kwamen we heelhuids aan en begonnen we aan onze verkenning van de stad. We bezochten alle highlights, waaronder het gigantische stadion van Newcastle United, waar we ons volledig in de lokale cultuur onderdompelden. Zoals het hoort in Engeland, dronken we een biertje – het was tenslotte al bijna 12 uur ’s middags.

Een van de andere bezienswaardigheden op ons programma was Newcastle Castle. Het was vrij klein en viel daardoor wat tegen. Voor de lunch doken we een traditionele pub in. Ze hadden daar alle mogelijke televisieschermen uit het hele universum verzameld en vertoonden tegelijkertijd verschillende voetbalwedstrijden. Hoewel de pub niet druk was, zorgde een tafel met drie luidruchtige Engelse kerels voor een constante stroom van geluid. Elk moment van de wedstrijd werd door hen beleefd alsof hun eigen sportcarrière op het spel stond. Hun vrouwen zaten opgedoft aan een andere tafel, alsof ze al een compromis hadden gesloten: blij dat ze mee mochten, maar toch liever niet samen.

Rond een uur of vier in de middag was het alweer tijd om terug te keren naar de boot. Op zee was er, zoals verwacht, geen bereik – tenzij je toevallig een geldboom in je achtertuin hebt staan, daar willen ze nog wel een uitzondering voor maken. We besloten dus terug te grijpen op ouderwetse gezelligheid: een potje Risk. Dit spel liep echter uit op een marathon, waarbij na vijf uur spelen nog niemand gewonnen had. Gelukkig zijn we allemaal behoorlijk koppig, dus stoppen was geen optie. Ik moet wel even vermelden dat ik uiteindelijk het potje heb gewonnen, een belangrijk detail dat ik niet onopgemerkt wil laten!

De avond eindigden we weer bij Socratis, de Griekse muzikant die opnieuw zijn jaren ’70-repertoire speelde. Hoewel hij exact dezelfde nummers als de avond ervoor speelde, zat de sfeer goed en genoten we nog een laatste keer van de muziek voordat we onze hut weer opzochten.

Op zondagochtend meerden we aan in IJmuiden, blij om weer vaste grond onder onze voeten te voelen. Het weekend vloog voorbij, en voordat ik het wist, stond ik weer in Utrecht alsof er niets gebeurd was. Al met al zou ik deze reis zeker aanraden, vooral als je een sterke band hebt met je familie. Mocht die band iets minder hecht zijn, dan kun je wellicht overwegen een boot naar Londen te nemen – dan zit je net iets minder lang op elkaars lip!

Kris